Πως οι κακές σκέψεις εμποδίζουν την απόλαυση της ζωής ???(NTR)

 

Συχνά οι άνθρωποι παραπονιούνται για «μπλοκαρίσματα» στη ζωή τους, για κακή διάθεση, για το ότι δε μπορούν να απολαύσουν τη ζωή ενώ δεν υπάρχει κάτι που αντικειμενικά να πηγαίνει στραβά, για το ότι έχουν τύψεις και ενοχές ή για το ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί κανόνες, οι οποίοι δεν τους επιτρέπουν να νιώσουν……….. ελεύθεροι ...

Μέσα από την κλινική δουλειά μου, παρατηρώ ότι οι άνθρωποι δημιουργούν κανόνες και κανονισμούς οι οποίοι διέπουν τη σκέψη τους και τη ζωή τους, για το πώς πρέπει να ζουν, να εργάζονται, να ερωτεύονται, να έχουν κοινωνική ζωή.
Όταν κανείς έρθει αντιμέτωπος με αυτές τις αυστηρές και άκαμπτες πεποιθήσεις του μένει έκπληκτος για το πώς του γεννήθηκαν τέτοιες ιδέες και πώς καθορίζουν τη ζωή του.

 

Γιατί οι πεποιθήσεις έχουν τόση δύναμη???

1. Οι πεποιθήσεις είναι οι σκέψεις και οι υποθέσεις που κάνουμε σχετικά με το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα, πώς πρέπει να φέρονται οι άνθρωποι και πώς λειτουργεί ο κόσμος

2. Συνήθως οι πεποιθήσεις αυτές δεν είναι συνειδητές, δε γνωρίζουμε την ύπαρξή τους ούτε και τη δύναμη που έχουν πάνω μας. Είναι τόσο δυνατές, επειδή δεν είναι ορατές.

3. Νομίζουμε ότι οι πεποιθήσεις μας είναι «η Αλήθεια» -και έτσι γίνονται η Αλήθεια για εμάς.

4. Οι πεποιθήσεις καθοδηγούν και προσδιορίζουν τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά μας, κυριολεκτικά ελέγχουν τη ζωή μας.

Γενικές πεποιθήσεις που μπλοκάρουν

Πρέπει πρώτα να καλύψεις τις ανάγκες των άλλων πριν από τις δικές σου

Πρέπει πρώτα να ευχαριστήσεις τους άλλους πριν ευχαριστηθείς εσύ

Για να κάνεις κάτι σωστά, πρέπει να το κάνεις μόνος/η  σου

Πρέπει κάθε μέρα να τελειώνεις αυτό που άρχισες ....

Πρέπει να είσαι διαρκώς απασχολημένος/η

Η ξεκούραση είναι πολυτέλεια

Πρέπει να είσαι τέλειος για όλους/ες

Όποιος κοιμάται πολύ είναι τεμπέλης...

Τα καθήκοντα μιας γυναίκας δε τελειώνουν ποτέ

Αν είναι να κάνεις κάτι, πρέπει να γίνει με τον καλύτερο τρόπο

Πεποιθήσεις σχετικά με τη δουλειά που μπλοκάρουν

Αν δε δουλεύεις σκληρά πολλές ώρες, δε θα πας μπροστά

Σκληρή δουλειά = λεφτά = επιτυχία

Όταν σε βλέπουν με τις ώρες στο γραφείο σημαίνει ότι είσαι αφοσιωμένος

Δε χρειάζομαι διαλείμματα

Δεν επιτρέπεται να λέμε Όχι

Tο να ζητήσουμε βοήθεια είναι σημάδι αδυναμίας ????..

Αν ο προϊστάμενος είναι εκεί, πρέπει και εγώ να είμαι εκεί

Πρέπει να είμαι διαθέσιμος/η  στη δουλειά 24 ώρες το 24ωρο.

Το να είσαι «σκλάβος/α» στη δουλειά είναι παράσημο

Κάνε οτιδήποτε για να πετύχεις, να πας μπροστά !!!!!!!!!!!!

Όλες οι παραπάνω φράσεις προέρχονται από αληθινούς ανθρώπους. Δεν είναι λοιπόν περίεργο πως όταν οι άνθρωποι σκέφτονται έτσι, δεν έχουν ούτε χρόνο αλλά ούτε και ισορροπία στη ζωή τους.!!!!!!!!!!!!!!

Οι φράσεις που περιέχουν «πρέπει» είναι συνήθως προσωπικές πεποιθήσεις και όχι η αναντίρρητη πραγματικότητα (π.χ. πρέπει να σιδερώσω όλα τα ρούχα/πρέπει να γράψω την αναφορά της Δευτέρας και να την έχω έτοιμη από Πέμπτη βράδυ για να είμαι σωστή).

 
Οι γενικεύσεις και οι κρίσεις τύπου «όποιος φεύγει νωρίς από το γραφείο είναι τεμπέλης» είναι επίσης πεποιθήσεις. Το πρόβλημα με αυτές τις «κατασκευασμένες» πεποιθήσεις είναι ότι δε προσφέρουν κάτι καλό.

Για να αποκτήσει κανείς καλύτερο έλεγχο και ισορροπία στη ζωή του, προτείνονται τα εξής:

Βρείτε ποιες σκέψεις κάνετε που έρχονται σε αντίθεση με την ισορροπία και την ξεκούραση

Βρείτε αντεπιχειρήματα σε αυτές τις πεποιθήσεις.

Σταματήστε να τις δέχεστε σαν την μόνη αλήθεια.

Δες τε τις με κριτική ματιά.

Συνειδητοποιήστε ότι πρόκειται για μια προσωπική εκδοχή του,

 τι είναι καλό και σωστό, ?????αλλά υπάρχουν και άλλες πεποιθήσεις....

 

Επαναπροσδιορίστε τις σκέψεις που σας περιορίζουν και αντικαταστήστε τις με νέες πεποιθήσεις (ή επεκτείνετέ τις ώστε να μην είναι απόλυτες και άκαμπτες).

 

Παραδείγματα εποικοδομητικών πεποιθήσεων:

Είναι καλό και θέλω να βρίσκω για τον εαυτό μου ελεύθερο χρόνο καθημερινά
Η ξεκούραση δεν είναι πολυτέλεια, είναι απαραίτητη για τη ψυχική και σωματική υγεία, για να έχω ενέργεια και να είμαι παραγωγικό άτομο
Υπάρχουν φορές που καλό είναι να λέει κανείς Όχι!!!!!!

 

Tα διαλείμματα βοηθάνε στο να βελτιωθεί η απόδοση στη δουλειά
Μπορώ να ικανοποιήσω τόσο τις δικές μου όσο και τις ανάγκες των άλλων, μπορώ να τα κάνω και τα δύο??!!

Δεν είναι ανάγκη να τα φορτώνομαι όλα-και άλλοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα εξίσου καλά με εμένα-οπότε μπορώ να κάνω κατανομής εργασιών ............

 

Συνταγή Αλλαγής

Αυτή την εβδομάδα παρατηρήστε τις προτεραιότητές σας -τη σειρά με την οποία κάνετε πράγματα- και παρατηρήστε πώς το σύστημα των πεποιθήσεων σας επηρεάζει τις καθημερινές σας επιλογές

Κάντε στον εαυτό σας ερωτήσεις που αποκαλύπτουν τις κρυμμένες σας πεποιθήσεις που σας μπλοκάρουν («γιατί δουλεύω ατελείωτες ώρες;», «γιατί ασχολούμαι με το σπίτι ενώ χρειάζομαι ξεκούραση;»γιατι με καταπιεζουν????)

Προσπαθήστε να βρείτε από πού προέρχονται αυτές οι πεποιθήσεις ή ποιος σας τις δίδαξε ...
Συζητήστε με ανθρώπους που τους βρίσκετε ισορροπημένους και θαυμάζετε τον τρόπο με τον οποίο έχουν οργανώσει τη ζωή τους.

Ρωτήστε τους για τις δικές τους πεποιθήσεις
Επιλέξτε μια πεποίθηση για να την αλλάξετε ή να την ξαναθέσετε με άλλα λόγια, ώστε να βοηθά στο να βρείτε ισορροπία στη ζωή σας (π.χ., αλλάξτε το «η δουλειά πριν την ευχαρίστηση» σε «δουλειά παράλληλα με την ευχαρίστηση»).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν λανθασμένα ότι δεν είναι «ψυχικά δυνατοί». Άλλοι μπορεί να φοβούνται μήπως δεν «φανούν» ψυχικά δυνατοί στο περιβάλλον τους.
Η αυτοεικόνα μας «σχηματίζεται» ως ένα σχετικά σταθερό «νοητικό σχήμα» από τον

εγκέφαλο, μέσα από δύο παράγοντες. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς για τον εαυτό μας,

μέσα από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, και από αυτό που αντιλαμβανόμαστε από μικρή ηλικία, ότι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς (γονείς, οικογένεια).
Όσο έξυπνο δηλαδή και αν είναι ένα παιδί, αν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που το αποκαλούν «μέτριο», το μυαλό του δεν θα μπορέσει λόγω του περιβάλλοντος να αναπτύξει τις ικανότητές του. Το ίδιο, μπορούμε να πούμε, ότι ισχύει για τις συναισθηματικές αντιδράσεις μας. Ένας άνθρωπος μπορεί να μάθει να αντιδρά «δυναμικά» απέναντι στα εξωτερικά γεγονότα, και άλλος να τα δέχεται με θλίψη ή παθητικά, θεωρώντας λανθασμένα τον εαυτό του «αδύναμο». Επειδή όμως πρόκειται για μάθηση, το άγχος η θλίψη ως συναισθηματικές αντιδράσεις, μπορούν να απομαθευτούν σε οποιαδήποτε ηλικία. Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι άνθρωποι μαθαίνουμε συνεχώς και γινόμαστε σε όλη μας την ζωή
«ψυχικά δυνατοί», δεν γεννιόμαστε με κάποιο «χάρισμα»
 ψυχικής δύναμης, το οποίο άλλοι έχουν και ....άλλοι όχι....


Τι θεωρεί όμως μία κοινωνία ως ψυχική δύναμη????

 

Ένα λανθασμένο στερεότυπο, είναι ότι ο άνθρωπος που δεν «εξωτερικεύει» τα προβλήματά του, δεν δείχνει τις «αδυναμίες» του στους άλλους, είναι «δυνατός ψυχικά». Υπάρχει ο παντοδύναμος αυτός άνθρωπος; Ο άνθρωπος που δεν φοβάται; Φυσικά και όχι, ο άνθρωπος διαθέτει το έμφυτο συναίσθημα του φόβου, για προστασία του οργανισμού. Οι άνθρωποι που «έχουν μάθει» να φέρονται έτσι, να «κλείνονται», είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσουν το άγχος, την μελαγχολία και την πτώση της ψυχικής διάθεσης. Γίνονται πιο «ευάλωτοι» σε αυτά, διότι «έχουν μάθει» λανθασμένα, ότι είναι «αδυναμία» το να εξωτερικεύουν σκέψεις και συναισθήματα τους. Πιο «ευάλωτοι» διότι δεν μιλούν για τις «ανησυχίες» τους σε άλλους, δεν «συγκρίνουν» με σωστό τρόπο τις σκέψεις τους με άλλων ανθρώπωνκαι νομίζουν ότι μόνο αυτοί νιώθουν «αδύναμοι», ενώ στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δεν είναι «παντοδύναμος». Μπορεί αυτό το «κλείσιμο» στον εαυτό να αλλάξει; Η απάντηση είναι φυσικά και μπορεί.

«Ψυχική δύναμη» συχνά θεωρείται λανθασμένα, το να ανταπεξέλθει κάποιος μόνος του, σε δύσκολες καταστάσεις που του δημιουργούν άγχος ή θλίψη. Παρατηρείται το γεγονός, ότι ένας άνθρωπος δεν νιώθει «ψυχικά αδύναμος» αν τον πονά το στομάχι του και απευθυνθεί σε έναν γαστρεντερολόγο. «Δεν νιώθει ότι οφείλει» να γνωρίζει τα πάντα για το στομάχι ως όργανο.Το άγχος ή ή θλίψη όμως, λόγω άγνοιας, εκλαμβάνονται από το άτομο ως χαρακτηριστικά ενός «αδύναμου μυαλού» και όχι ως «φυσιολογικές αντιδράσεις» του, οι οποίες αντιμετωπίζονται οριστικά με την καθοδήγηση ειδικού.

Ο άνθρωπος πιστεύει ότι είναι πολύ σημαντικό να δείχνει ψυχικά «δυνατός» στους άλλους. Συχνά υπάρχει ο ασυνείδητος φόβος του, ότι ειδάλλως θα χάσει την εκτίμηση των άλλων αν «αυτοί» αντιληφθούν κάποια «αδυναμία» του. Στην πραγματικότητα συχνά «φοβάται» και θεωρεί ο ίδιος, ότι «υπάρχει κίνδυνος» να πέσει η αυτοεικόνα του στα «μάτια» του, όπως την κρίνει με βάση το τι θεωρεί μία κοινωνία ως «δύναμη», Αυτό το έχει ασυνείδητα «ενσωματώσει» στα «κριτήρια αυτοεκτίμησης του» από την ανατροφή του. Αυτός ο φόβος για παράδειγμα είναι πολύ μεγαλύτερος στο ανδρικό φύλο. Η γυναίκα η οποία έχει ανατραφεί με το στερεότυπο ότι είναι πιο ευαίσθητη, άρα επιτρέπεται να εκδηλώνει την ευαισθησία της, κρίνει λιγότερα αυστηρά τον εαυτό της και «ανοίγεται» πιο εύκολα στο περιβάλλον της ή σε έναν ειδικό. Το περιβάλλον συχνά επίσης, θεωρεί ότι είναι πιο φυσιολογικό να εκδηλώνεται συναισθηματικά μια γυναίκα.

Ο άνθρωπος συχνά θεωρεί λανθασμένα ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι ψυχικά «παντοδύναμοι».Αυτό οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος ως καθημερινός ψυχολόγος δεν κάνει «επιστημονική ανάλυση» της συμπεριφοράς του και των άλλων. Έτσι μία συμπεριφορά των άλλων, μπορεί να δείχνει πλασματικά ως ψυχική δύναμη, πχ η χρήση αλκοόλ, μπορεί να εκλαμβάνεται ως ανδρισμός και όχι ως ένα βλαβερό «αγχολυτικό». Πολλοί άνδρες πχ προσπαθούν να κρύψουν από τις συντρόφους τους το άγχος τους για την επιβίωση. Κάποιες φορές μπορεί να θεωρούν ότι δεν θα αρέσει στην σύντροφό τους να τους δει «έτσι». Πιθανά και οι σύντροφοί τους να συνειδητοποιούν αυτό το «θέατρο», επειδή όμως η καθημερινότητα είναι ήδη δυσάρεστη λόγω της οικονομικής κρίσης, αποφεύγουν ασυνείδητα, όχι από κακία, να συζητούν οτιδήποτε δυσάρεστο. Σε τέτοιες καταστάσεις, αντί να υπάρχει επικοινωνία, ο καθένας «κλείνεται» στον εαυτό του, ή ψάχνει «αγχολυτικό» σε «ξέγνοιαστες» επιφανειακές επαφές, διαφεύγοντας από την πιο δύσκολη επίλυση του πραγματικού προβλήματος στην σχέση. Το ανθρώπινο μυαλό ασυνείδητα, ψάχνει την πιο εύκολη λύση.


Πολλοί άνθρωποι, έφηβοι ή ενήλικοι, που λανθασμένα δεν θεωρούν τον εαυτό τους «ψυχικά δυνατό», έχουν μεγαλώσει σε ένα «δύσκολο» ή «ψυχρό» οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο χωρίς κακή πρόθεση, επηρέασε την εικόνα για τον εαυτό τους. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να «κλείνονται» πολύ στον εαυτό τους. Μπορεί να θεωρούν ότι δεν είναι, και ότι δεν μπορούν να γίνουν ψυχικά δυνατοί όπως οι άλλοι. Το οικογενειακό περιβάλλον πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση να παρατηρήσει τέτοιες συμπεριφορές, καθώς μπορεί να απειλήσουν ακόμη και την ζωή του δικού τους ανθρώπου. Η καθημερινή συμπεριφορά των ανθρώπων θα μπορούσε να παρομοιαστεί κάποιες φορές, με ένα «θεατρικό έργο». Αν «κρύψει» αυτά που τον φθείρουν, οι άλλοι δεν θα καταλάβουν τίποτα. Αυτό ικανοποιεί και το άτομο στο να συντηρεί την λανθασμένη εικόνα που έχει για την ψυχική δύναμη. Ας «ταλαιπωρείται» μόνος του, η «εικόνα» που δείχνει είναι «καλή». Έτσι μπορεί να εξωτερικεύεται πιο εύκολα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε αγνώστους, καθώς εκεί δεν «θίγεται» η αυτοεικόνα του. Παραμένει όμως κλεισμένος στον εαυτό του και ουσιαστικά μόνος του στην καθημερινότητά του, καθώς οι γύρω του αφού δεν «ξέρουν» πως νιώθει, δεν τους νιώθει κοντά του πραγματικά.. Γενικότερα, το διαδίκτυο λειτουργεί για πολλούς ανθρώπους ως ένας «κακός εξομολογητής», καθώς ο άνθρωπος μπορεί να αναβάλλει ασυνείδητα κάποιες φορές να μάθει να μιλάει το ίδιο «ανοιχτά» σε πραγματική ανθρώπινη επαφή.

Οι άνθρωποι συχνά κρίνουν λανθασμένα την «ψυχική δύναμη», ακόμη και από την εξωτερική εμφάνιση

Έτσι, ένας υπέρβαρος άνθρωπος μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ψυχικά αδύναμο, και να θεωρεί «παντοδύναμο» τον λεπτό σωματικά άνθρωπο, στον οποίο απλά το μυαλό αντιδρά με έναν διαφορετικό τρόπο στο άγχος ή την στενοχώρια, με το «κλείσιμο της όρεξης». Πρόκειται όμως για δύο διαφορετικού τύπου «αντιδράσεις» του μυαλού, οι οποίες μπορούν να απομαθευτούν και όχι κάποια έμφυτη αδυναμία.

Τι συνέπειες έχει ο λάθος φόβος ότι δεν είμαστε «ψυχικά δυνατοί»;

Αν για παράδειγμα, ένας άνδρας απολυθεί από την εργασία του, και πιστεύει ότι έτσι μειώνεται το κύρος και η αξία του, συχνά θα θεωρήσει ότι αυτό βλέπουν και οι άλλοι. Είναι πιθανό να θεωρήσει ότι «πέφτει» στα μάτια της συντρόφου του ενώ αυτό δεν έχει συμβεί. Θεωρεί δηλαδή ότι την σκέψη που κάνει ό ίδιος για τον εαυτό του την κάνουν οι άλλοι. Πρόκειται για έναν ασυνείδητο «μηχανισμό» που διαθέτει το μυαλό μας. Τον ξέρουμε πιο απλοϊκά, ότι αν πχ δεν μας αρέσει μία ελιά στο πρόσωπό μας, νομίζουμε ότι δεν αρέσει στους άλλους και όλοι κοιτάνε αυτήν με «ενόχληση». Ονομάζεται «προβολή», καθώς προβάλλουμε σκέψεις που κάνουμε για τον εαυτό μας, ότι τις κάνουν άλλοι για εμάς. Πρέπει να τονίσουμε επομένως ότι ο άνθρωπος συχνά φοβάται όχι μόνο εξωτερικά αίτια, αλλά και «εσωτερικά», όπως την «μείωση» της αυτοεικόνας του, παρότι, η «μείωση» γίνεται μόνο στο δικό του μυαλό.
Ένας άνθρωπος που έχει μία αρνητική «εικόνα» για τον εαυτό του, δεν μπορεί να αντιληφθεί (να «αναλύσει» αντικειμενικά ως ειδικός) ότι πιθανά ευθύνονται εξωτερικοί παράγοντες οι οποίοι φέρνουν τις αρνητικές σκέψεις και την μελαγχολία. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η προσωπικότητά του έχει μάθει (αθέλητα, σε μικρή ηλικία), να «ρίχνει» το «φταίξιμο» προς τον εαυτό του, και καθώς αυτό το κάνει «αυτοματοποιημένα», η «πραγματικότητα» που «βλέπει», θεωρεί ότι είναι η μία και μοναδική, απόλυτα σωστή, δεδομένη πραγματικότητα. Έτσι μπορεί να έχει την «τάση» να ερμηνεύει αρνητικές καταστάσεις της ζωής που του τυχαίνουν ως αποτέλεσμα δικής του ευθύνης και υπαιτιότητας και την κακή ψυχική διάθεση του, ως «πρόβλημα» και δική του «αδυναμία». Αυτός ο τρόπος σκέψης μπορεί εύκολα να οδηγεί σε μελαγχολική ή καταθλιπτική συναισθηματική διάθεση.


Ο άνθρωπος όμως προκειμένου να νιώθει πραγματικά «δυνατός», πρέπει να μάθει να μην φοβάται να δείχνει τις «αδυναμίες» του, το ότι είναι άνθρωπος, και ότι δεν είναι «ντροπή» να «μαθαίνει» όταν χρειάζεται, το πως να τις ξεπερνά. Δεν τις «αρνείται», καθώς θα ήταν σαν να αρνείται την ανθρώπινη φύση του. Η «δύναμη» βρίσκεται στο να τις «αναγνωρίζει», να τις «παραδέχεται», και να προσπαθεί όταν χρειάζεται να «μάθει» πώς να τις «ξεπεράσει».
Ο φόβος απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις, είναι ένα έμφυτο συναίσθημα με σκοπό την προστασία μας.Όλοι οι ήρωες στην ιστορία, ένιωθαν φόβο, απλά «έμαθαν» με την λογική σκέψη να τον σταματούν, μία ικανότητα που διαθέτει το ανθρώπινο μυαλό. Το συναίσθημα του φόβου το νιώθουμε όμως και όταν ανησυχούμε ότι έχουμε κάτι να «χάσουμε», ακόμη και αν αυτό είναι το αυτοκίνητό μας και όχι η ζωή μας. Είναι σημαντικό, ότι αυτή η μάθηση απομαθαίνεται, και δεν πρέπει να βάζει κάποιος «ταμπέλες» ψυχικής ασθένειας στον εαυτό του. Είναι χαρακτηριστικό, ότι όταν τα μέσα ενημέρωσης μιλούν για αύξηση της κατάθλιψης την εποχή της οικονομικής κρίσης, δημιουργείται μία εικόνα στο κόσμο σαν να «προσβάλλονται» από κάποιον ιό «οργανικής ασθένειας» μη αντιμετωπίσιμης. Είναι δεδομένο ότι δεν είναι έτσι. Πρόκειται συχνά για έναν «μαθημένο» τρόπο συναισθηματικής αντίδρασης, ο οποίος μπορεί να αλλάξει.