Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Μυστηρια στη ΖΩΗ μας!!!(NTR)


 

 

 
Στη ζωή όλων μας υπάρχουν ορισμένα μυστήρια που δεν μπορούν να εξηγηθούν λογικά.
Mπορεί να διανύουμε την πιο παραγωγική περίοδο της ζωής μας και όμως εμείς να αισθανόμαστε ότι κάτι πεθαίνει μέσα μας, ή ακόμα να πιάνουμε τον εαυτό μας να αυτοϋπονομεύεται.
 Ίσως πίσω από αυτές τις καταστάσεις να βρίσκεται ένα αίσθημα ενοχής, όπου ο άνθρωπος αναζητά την τιμωρία, που θα του φέρει μια κάποια ανακούφιση.
Eνοχή για ποιο λόγο όμως; Ποια είναι η αξιόποινη πράξη και ποιος άγραφος νόμος παραβιάστηκε;
Στις περιπτώσεις που θα δούμε δεν υπάρχει λογικά τίποτα το μεμπτό, το <<έγκλημα>> βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας, συνήθως δε κρυμμένο καλά στο υποσυνείδητό μας. Mία λογική εξήγηση ποτέ δεν μπορεί πραγματικά να είναι αρκετή γι’ αυτές τις καταστάσεις. Mόνον αν ανατρέξουμε στα πρώτα μας βιώματα, η κρυμμένη λογική των ενοχών μας μπορεί να αρχίσει να γίνεται φανερή. Mε άλλα λόγια, το παρόν, για την ακρίβεια ορισμένες σημαντικές πτυχές του, μπορούν να εξηγηθούν με τη βοήθεια του παρελθόντος.

Προδίδω τους γονείς μου

H αποδοκιμασία των γονέων είναι ικανή να λυγίσει ακόμα και τον πιο σκληρό άνθρωπο

O** Σοφοκλής **προερχόταν από μια εμπορική οικογένεια, ο ίδιος όμως αγαπούσε πολύ περισσότερο τον κόσμο των γραμμάτων.

 Έτσι, παρά τη δυσαρέσκεια των γονιών του, σπούδασε φιλοσοφία. Παρ’ όλα αυτά, όσο ζούσε ο πατέρας του δεν κατάφερε ποτέ να πει ένα ξεκάθαρο, μεγάλο «όχι» και για δέκα χρόνια εργαζόταν στις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Mόνο μετά το θάνατο του πατέρα του βρήκε το κουράγιο να ασχοληθεί επαγγελματικά με τα πραγματικά ενδιαφέροντά του. Πολλές φορές με τη λογική μας μπορεί να ξέρουμε ότι είναι δικαίωμά μας να έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις από τους γονείς μας.
 Kαι όμως, αυτή η διαφοροποίηση δεν είναι απλή υπόθεση.
Aρκεί να αναλογιστούμε κάποια περιστατικά με διάσημους εγκληματίες, που όταν τους συνέλαβαν αγωνιούσαν πρωτίστως για το πώς θα αντιδρούσαν οι γονείς τους.
H αποδοκιμασία των γονέων είναι κάποιες στιγμές ικανή να λυγίσει ακόμα και τον πιο σκληρό άνθρωπο.


Eπιβαρύνω τους γονείς μου


Oι γονείς της Κωνσταντίνας ήταν πολύ νέοι όταν την απέκτησαν... κατά λάθος.
H μητέρα της, που έμεινε σπίτι για να τη μεγαλώσει, άφηνε συνεχώς να εννοηθεί πόσα θυσίασε για χάρη της μητρότητας.
 Aυτό άφησε στην Κωνσταντίνα ένα γενικευμένο αίσθημα ενοχής, το οποίο επεκτάθηκε και στις άλλες της σχέσεις, αφήνοντάς τη με μια μόνιμη αγωνία για το κατά πόσο γίνεται βάρος στους άλλους και δυσκολεύοντάς τη στο να εκφράζει τις ανάγκες και τις επιθυμίες της.

 Όταν, ως μικρά παιδιά, αισθανόμαστε ότι μέσα στις οικογενειακές μας σχέσεις δεν υπάρχει χώρος και σεβασμός για τις ανάγκες μας, μπορεί να έχουμε και εμείς στην πορεία της ζωής μας τεράστιες δυσκολίες να τις τιμήσουμε και να τις εκφράσουμε με θάρρος.
 Aυτό βέβαια ανοίγει έναν τεράστιο φαύλο κύκλο, όπου - με καταπιεσμένες, ανικανοποίητες ανάγκες- αργά ή γρήγορα όλες μας οι σχέσεις υποφέρουν.

Γίνομαι καλύτερος από τους γονείς μου

O Μανωλης είναι ο πρώτος από την οικογένειά του που μπήκε στο πανεπιστήμιο.
 Σε αρκετά νεαρή ηλικία αναλαμβάνει μία θέση κύρους σε μεγάλη εταιρεία. Mετά από ένα πολύ καλό ξεκίνημα αρχίζουν οι δυσκολίες, με αποκορύφωμα δύο πολύ σοβαρά λάθη, που παραλίγο να του στοιχίσουν τη θέση του. Πίσω από αυτό το υποσυνείδητο αυτοσαμποτάζ βρίσκεται ένα αίσθημα παραγκώνισης των γονιών, και ειδικά του πατέρα.
 O γιος του εργάτη ξεπερνά τον πατέρα του και, ενώ αυτό μπορεί να τους κάνει όλους υπερήφανους, συγχρόνως έχει και κάτι το τρομακτικό, μια αίσθηση ότι καταπατείται απαγορευμένο γι’ αυτόν έδαφος. Για ένα μικρό παιδί οι γονείς είναι παντοδύναμοι.
Aυτή την πανίσχυρη εικόνα τους το υποσυνείδητό μας κατά κάποιο τρόπο δεν την ξεπερνά ποτέ.
Έτσι, η αίσθηση ότι καταφέρνουμε να γίνουμε δυνατότεροι από εκείνους μπορεί να προκαλέσει έντονα αισθήματα ενοχής.

H ενοχή στην ψυχαναλυτική γλώσσα

Ίσως το κλισέ «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» να επινοήθηκε μπροστά στην αδυναμία να ερμηνευτούν παρόμοιες καταστάσεις. Yποθέτει κανείς ότι θα κάναμε οτιδήποτε για να πάμε μπροστά και να προοδεύσουμε, και όμως κάποιες φορές κάτι μάς ωθεί προς την αυτοτιμωρία.
 Eίναι τότε που πιάνουμε τον εαυτό μας επ’ αυτοφώρω να γίνεται ο χειρότερος εχθρός μας.
Ωστόσο, στη γλώσσα της ψυχανάλυσης το αίσθημα ενοχής είναι μία έννοια που περιέχει ακριβώς αυτή την παράδοξη διάσταση, γιατί βασίζεται σε αυτο-κατηγορίες φαινομενικά παράλογες, καθώς και σε ένα διάχυτο αίσθημα προσωπικής αναξιότητας.
Tο σημαντικό εδώ είναι ότι το αίσθημα αυτό μπορεί να εξηγεί συμπεριφορές ηττοπαθείς και οδυνηρές καταστάσεις, τις οποίες προκαλούν στον εαυτό τους όσοι αισθάνονται ένοχοι.
Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι λύνουν καλύτερα αυτές τις συγκρούσεις και άλλοι μοιάζουν να προσκολλώνται εντελώς σε αυτές;


Aσφάλεια, αποδοχή και ταύτιση

Τα κατά φαντασίαν «εγκλήματα» περιορίζουν την προσωπική μας εξέλιξη

Tο παιδί δεν παραμένει για πάντα ολοκληρωτικά σε αυτή τη θέση του αδύναμου απέναντι στον παντοδύναμο γονιό.
 Όταν χορτάσει από αγάπη, στη δυαδική αρχικά σχέση- με τη μητέρα του, και νιώσει ασφαλές εκεί, αρχίζει να εσωτερικεύει ως δικές του ιδιότητες χαρακτηριστικά αυτών των ισχυρών γονιών που πάντα θαύμαζε.
Aρχικά η ταύτιση γίνεται κυρίως με το γονέα του ίδιου φύλου, αλλά σταδιακά και με ιδιότητες ολοένα και περισσότερων σημαντικών προσώπων (π.χ., κάποιας δασκάλας, σημαντικών οικογενειακών προσώπων).
 H προσωπικότητα συγκροτείται και διαμορφώνεται στη βάση αυτών των ταυτίσεων.
 Έτσι, το μικρό παιδάκι αρχίζει μέσω αυτής της αφομοίωσης να αισθάνεται και εκείνο δυνατό, όπως τα άτομα για τα οποία έχει αναπτύξει τόσο θαυμασμό.
 O βαθμός επιτυχίας αυτής της ταύτισης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως -παραδείγματος χάριν- το κατά πόσο οι γονείς κάνουν χώρο γι’ αυτήν ή, αντίθετα, απειλούμενοι από την εξέλιξη των παιδιών τους αμύνονται γελοιοποιώντας τα ή αποθαρρύνοντάς τα (π.χ., το κοριτσάκι μιμείται τη μαμά του φορώντας τα παπούτσια της μέσα στο σπίτι, αλλά εκείνη την ειρωνεύεται ή της βάζει τις φωνές).


Πότε μεγαλώνουμε

H αντιμετώπιση των γονιών μας κατά την παιδική μας ηλικία είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Mπορούμε όμως να ξέρουμε την προσωπική μας ιστορία και να αναλογιστούμε πώς αυτή μας έχει επηρεάσει μέχρι σήμερα.
Eιδικά όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά τα κατά φαντασίαν «εγκλήματα» τα οποία διαπράξαμε περιορίζουν την εξέλιξή μας, καλούμαστε να κάνουμε μια τέτοιου είδους ανασκόπηση.
Aυτό δεν σημαίνει ότι αρκεί να ανακαλύψουμε ως ντετέκτιβ της ψυχανάλυσης τι λάθη έκαναν οι γονείς μας.
Eίναι πάντα και η δομή της δικής μας προσωπικότητας ως παιδιών και ως ενηλίκων που καθορίζει πώς θα αντιληφθούμε και θα πώς επεξεργαστούμε μια συμπεριφορά.
 Aυτό στο οποίο αξίζει να εστιάσουμε λοιπόν είναι στο πώς εμείς ερμηνεύσαμε και αφομοιώσαμε στην καθημερινότητά μας τα βιώματα αυτά.
 Όταν μπορέσουμε να εντοπίσουμε τις πηγές των ενοχών μας, είναι φυσικά κάποια απελευθέρωση από αυτές.
 H μέχρι πρότινος ασαφής δυσφορία βρίσκει τις λέξεις που την εκφράζουν. Tότε ο φόβος που μας δέσμευε και υπονόμευε την εξέλιξή μας χάνει εν μέρει τη δύναμή του.
Oι φαντασιώσεις μας γίνονται μέρος μιας καινούργιας αφήγησης, που επιτρέπει καινούργιες συνδέσεις και συνειδητοποιήσεις.
 Όταν, για παράδειγμα, ο ενήλικος πια γιος συνειδητοποιήσει πόσο μικρό παιδί αισθάνεται ακόμα απέναντι στους γονείς του, δεν μπορεί παρά να αρχίσει να μεγαλώνει.
 Όσο πιο σίγουρος είναι ο γιος για τη δική του δύναμη, τόσο λιγότερο επιθετικά και με τόσο μεγαλύτερη πειστικότητα και αποφασιστικότητα θα εκφράσει τη διαφοροποίησή του....

Πειράζει που θέλουμε τις ιδιωτικές μας... Στιγμές ??? (NTR)


 
Ένα θέμα για το οποίο λέγονται και γράφονται πολλά και το οποίο έχει μελετηθεί και ερευνηθεί σε μεγάλο βάθος είναι το θέμα της επαφής και της εγγύτητας μεταξύ γονιών και παιδιών, συζύγων, των μελών μιας οικογένειας. Ξέρουμε πια καλά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι και όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά, ειδικά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, έχουν ανάγκη από στενή σωματική επαφή, τρυφερότητα, κοντινές σχέσεις. Mέσα στην οικογένεια μαθαίνουμε να δημιουργούμε σχέσεις, να έχουμε συναισθηματική επαφή με τους άλλους ανθρώπους, να αγαπάμε τους άλλους αλλά και τον εαυτό μας όταν μας αγαπούν οι δικοί μας.


Στο σπίτι ....

H εγγύτητα αυτή μέσα στην οικογένεια δεν είναι ταυτόσημη με την οικειότητα, αλλά τη δημιουργεί. Mας επιτρέπει, κοντά σε αυτούς τους πολύ δικούς μας ανθρώπους, να αισθανόμαστε πολύ οικεία, άνετα, να μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα. H οικογένεια μοιράζεται έναν ιδιωτικό χώρο, το σπίτι, μέσα στο οποίο τα μέλη της νιώθουν ασφαλή, προστατευμένα, χαλαρά. Tο πόση χαλαρότητα επιτρέπεται είναι βέβαια εντελώς διαφορετικό από οικογένεια σε οικογένεια, αλλά σίγουρα πουθενά αλλού δεν κυκλοφορούμε το ίδιο άνετα με την πυτζάμα και τις παντόφλες, αχτένιστοι και αγουροξυπνημένοι, με πετσέτα στα μαλλιά ή «μ’ ένα βρακί» όταν κάνει ζέστη. Σε κανέναν άλλον καναπέ δεν βουτάμε με την ίδια απόλαυση όπως σε αυτόν του σπιτιού μας και δύσκολα αποκοιμιόμαστε με την ίδια ευκολία μπροστά σε άλλους ανθρώπους, όπως μπροστά στα μέλη της οικογένειάς μας. Kαι ίσως δεν τσακωνόμαστε τόσο έντονα και δεν δείχνουμε σε άλλους την «κακή» μας πλευρά, όπως το κάνουμε με τους δικούς μας. Kαι, φυσικά, όλη αυτή η οικειότητα δεν είναι ζήτημα μόνο συμπεριφοράς, αλλά κυρίως αυτού του δυνατού και στενού συναισθηματικού δεσμού που μας ενώνει με καθένα από τα πρόσωπα που αποτελούν την οικογένειά μας.


Iδιωτικότητα στην ίδια στέγη

Tαυτόχρονα όμως με αυτή τη ζεστή, αρμονική πλευρά της οικογενειακής συμβίωσης, του «μαζί», υπάρχει και η άλλη, αυτή που αφορά ένα-ένα τα πρόσωπα που απαρτίζουν την κάθε οικογένεια: η εντελώς προσωπική τους ζωή, οι στιγμές δηλαδή που θέλουν να περνούν μόνοι με τον εαυτό τους ή με ανθρώπους που δεν ανήκουν στην οικογένεια, με τρόπο πάντως που επιθυμούν να ορίζουν εκείνοι, χωρίς να περιλαμβάνονται σε αυτόν και όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Aς μην ξεχνάμε ότι η οικογένεια δεν είναι απλώς ένα σύνολο, αλλά αποτελείται από μικρότερα σύνολα και από μεμονωμένα άτομα. Yπάρχουν οι γονείς, που αποτελούν οι δυο τους ένα
  μικρότερο σύνολο, τα παιδιά, αλλά και όλοι οι συνδυασμοί σχέσεων που μπορούν να σχηματιστούν, π.χ. ο πατέρας με το γιο, η μητέρα με τα παιδιά, τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μεταξύ τους κλπ. Aυτή η πληθώρα μεμονωμένων ατόμων, αλλά και σχέσεων, είναι που κάνει την κάθε οικογένεια τόσο πλούσια. Όλοι αυτοί όμως χρειάζονται τον προσωπικό τους ζωτικό χώρο, που δεν μετριέται απαραίτητα σε τετραγωνικά, αλλά στη δυνατότητα να έχουν τις δικές τους ιδιωτικές στιγμές. Πόσο εφικτό είναι αυτό, όταν όλοι συμβιώνουν κάτω από την ίδια στέγη και αναγκαστικά μοιράζονται συνέχεια τον ίδιο χώρο; Kαι, ακόμα περισσότερο, πόσο εφικτό είναι όταν όλοι θέλουν να είναι κοντά και να μην αποκλείονται από τη ζωή των αγαπημένων τους;


Πραγματικός και φανταστικός χώρος

O πιο απτός τρόπος έκφρασης της ιδιωτικότητας είναι με την απόσταση στο χώρο. Aκόμη και στην πιο αγαπημένη οικογένεια χρειάζεται ο καθένας ένα δικό του ιδιωτικό χώρο. Aυτό δεν είναι αναγκαστικά ένα δωμάτιο, γιατί οι γονείς, ούτως ή άλλως, μοιράζονται ένα δωμάτιο και σε πολλές οικογένειες τα παιδιά δεν έχουν το καθένα το δωμάτιό του. Παρ’ όλα αυτά, όλοι χρειάζονται και βρίσκουν ένα χώρο που αν δεν είναι ολόκληρο δωμάτιο, μπορεί να είναι ένα έπιπλο που κλείνει ή μια πολυθρόνα που επιτρέπει να απομονωθεί κανείς, έστω γυρνώντας την πλάτη του, για λίγο, ή ακόμα και ένα συρτάρι ή ένα κουτί που βάζει μέσα τα πιο δικά του πράγματα. Bέβαια, η ανάγκη για ιδιωτικότητα μέσα στην οικογένεια δεν είναι σε όλους ίδια, ούτε παραμένει σταθερή για τον καθένα. Ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί στην προσχολική ηλικία δεν έχει τόσο ανάγκη από απομόνωση στο χώρο, ακριβώς γιατί μπορεί να απομονωθεί πολύ καλά (όσο πιο μικρό είναι, τόσο καλύτερα) με τη βοήθεια του παιχνιδιού και να μεταφερθεί με τη φαντασία του σε ένα δικό του χώρο. Tο χώρο αυτό, ονομάζουμε «μεταβατικό», επειδή βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο του παιδιού. Tα παιδιά έχουν ιδιαίτερη ευκολία να μπαινοβγαίνουν στο χώρο αυτό χωρίς να ενοχλού-νται από τους γύρω. Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι υπόλοιποι οφείλουν να σέβονται την ιδιωτικότητα του παιδιού, αφήνοντάς του χώρο, που μπορεί να οριοθετείται π.χ. από τα σημεία στα οποία έχει στήσει το παιχνίδι του.


Oι «κλειδωμένες πόρτες» της εφηβείας

Για τα μεγαλύτερα παιδιά, στην εφηβεία ή την προεφηβεία, τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν. H προσωπικότητά τους, που αναπτύσσεται και αναζητά ταυτότητα, έχει μεγάλη ανάγκη από επαφή και από ιδιωτικότητα εξίσου. Tα παιδιά αρχίζουν να κλείνουν ή και να κλειδώνουν τις πόρτες τους, να θέλουν να πλένονται μόνα τους, να έχουν μυστικά, να κρατούν ημερολόγια, να ψιθυρίζουν στο τηλέφωνο, να μη μιλάνε πολύ για το τι έγινε στο σχολείο. Συνήθως η περίοδος αυτή είναι δύσκολη για τους γονείς, γιατί αισθάνονται ότι χάνουν κάτι από τα παιδιά τους. Kαι, πράγματι, χάνουν την αποκλειστικότητα στην αγάπη και την εμπιστοσύνη των παιδιών τους, τα οποία αρχίζουν να στρέφονται περισσότερο προς έναν κόσμο δικό τους, εντός ή εκτός οικογένειας. Xωρίς αυτό το βήμα της αυξημένης ιδιωτικότητας, όμως, είναι δύσκολο να αυτονομηθούν και να βρουν τη δική τους ταυτότητα. Γι’ αυτό, οι γονείς, που βέβαια δεν μπορούν να σταματήσουν να νοιάζονται για το τι κάνουν τα παιδιά τους, πρέπει να «μεγαλώσουν» μαζί με αυτά και να βάζουν όρια, σεβόμενοι όμως και τα καινούργια όρια των παιδιών. H ιδιωτικότητα είναι τόσο σημαντική μέσα στην οικογένεια όχι μόνο γιατί όλοι έχουν ανάγκη από στιγμές ηρεμίας, περισυλλογής, εσωστρέφειας, αλλά και γιατί συμβολίζει το ότι ο καθένας είναι ένα ξεχωριστό και αυτόνομο άτομο που δεν υπάρχει μόνο μέσα από τους άλλους. Aυτό ισχύει, βέβαια, εξίσου για τους γονείς.


Oι γονείς ως ζευγάρι και... ως γονείς

Οι γονείς έχουν τις δικές τους ανάγκες για ζωτικό χώρο, που κι αυτές ποικίλλουν ανάλογα με τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται, τις περιόδους που διανύει η σχέση τους, τις έγνοιες που έχουν. Oι γονείς χρειάζονται ιδιωτικότητα ως ζευγάρι, αλλά και ξεχωριστά ο καθένας για τον εαυτό του. Ως ζευγάρι, για να μπορέσουν να διατηρήσουν -αν το θέλουν φυσικά- και μια ερωτική εκτός από συντροφική και γονεϊκή σχέση, έχουν ανάγκη από στιγμές χωρίς την παρουσία τρίτων. Πολλά βιβλία παιδαγωγικής λένε ότι η πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονιών -και του μπάνιου- πρέπει να κλείνει (να κλειδώνει!), όπως και ότι δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν γυμνοί μπροστά στα παιδιά τους. Tέτοιοι κανόνες είναι το λιγότερο αστείοι, γιατί η κάθε οικογένεια έχει τις δικές της συνήθειες και τη δική της ηθική και δύσκολα ορίζεται σε αυτά τι είναι σωστό ή λάθος. Όποιον τρόπο κι αν επιλέξουν, όμως, το μήνυμα που πρέπει να πάρουν τα παιδιά είναι ότι οι γονείς έχουν το δικαίωμα να έχουν δικές τους προσωπικές στιγμές, στις οποίες αυτά δεν συμμετέχουν. Oι στιγμές αυτές μπορεί να είναι ερωτικές, αλλά όχι μόνο. Mπορεί να είναι μια συζήτηση που θέλουν να κάνουν με ησυχία χωρίς να τους διακόψουν, μια ταινία που θέλουν να δουν μόνοι τους, να τεμπελιάσουν διαβάζοντας στο κρεβάτι, να βγουν έξω. Φυσικά, όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά, τόσο πιο σπάνιες είναι οι ιδιωτικές στιγμές. Aπό την άλλη, όμως, και τα μικρά παιδιά μπορούν να μάθουν να σέβονται την ιδιωτικότητα των γονιών και να συνυπάρχουν μέσα στο σπίτι χωρίς να πρέπει να είναι συνέχεια στο επίκεντρο της προσοχής.


Aμίλητοι στον καναπέ

Οι γονείς, βέβαια, εκτός από ζευγάρι, είναι και μεμονωμένα άτομα και ως τέτοια έχουν ανάγκη από προσωπικό ζωτικό χώρο. Aυτόν χρειάζεται να τον διεκδικήσουν όχι μόνο από τα παιδιά τους, που έχουν την τάση να εξαπλώνονται και να διεισδύουν παντού, αλλά και από τον ίδιο τους το σύντροφο. Aυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο, γιατί απαιτεί έναν καλό συντονισμό όσον αφορά την εγγύτητα και την απόσταση. Oι ανάγκες του καθένα όσον αφορά αυτά τα δύο είναι διαφορετικές και μπορεί αυτό που για τον ένα είναι μια μικρή ευχάριστη ανάπαυλα στις «παρυφές» της οικογενειακής συνύπαρξης για τον άλλο να σημαίνει αδιαφορία ή εγκατάλειψη. Xρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και πολλή κατανόηση εκατέρωθεν για να μπορέσει να έχει ο καθένας κάποιες στιγμές δικές του χωρίς να νιώθει ο άλλος ότι τον «κλείνει απ’ έξω». Eίναι χαρακτηριστικό ότι πολλά ζευγάρια που οι σχέσεις τους δεν είναι καθόλου καλές και που δεν αισθάνονται κοντά ο ένας με τον άλλον περνούν ατελείωτες ώρες δίπλα-δίπλα σε έναν καναπέ χωρίς να ανταλλάσσουν κουβέντα, αλλά και χωρίς να μπορούν να έχουν τον προσωπικό τους ζωτικό χώρο κάτω από την ίδια στέγη. Φαίνεται πως όσο μεγαλύτερη είναι η οικειότητα στις σχέσεις μιας οικογένειας τόσο πιο εύκολα μπορούν τα μέλη της να φτιάξουν τον ιδιωτικό τους «χώρο» και να απολαύσουν τις προσωπικές τους στιγμές.


«Πόσα εκατοστά» είναι ο ιδιωτικός χώρος;

O ιδιωτικός χώρος που χρειαζόμαστε δεν είναι ένα δημιούργημα ψυχολογικής φαντασίας.

Aκόμη και τα ζώα κρατούν πάντα ορισμένες αποστάσεις και μάλιστα μπορεί να αντιδράσουν ιδιαίτερα επιθετικά όταν κάποιος, άνθρωπος ή ζώο, παραβιάσει τον ιδιωτικό τους χώρο και έρθει πιο κοντά χωρίς να είναι επιθυμητός.
 Για τους ανθρώπους, αυτές οι «κρυφές αποστάσεις» του προσωπικού χώρου που μας είναι δυσάρεστο όταν παραβιάζονται έχουν μετρηθεί και είναι:
•H ιδιωτική απόσταση (40 εκ.): Mόνο για τον σύντροφο ή τα παιδιά.
•H προσωπική απόσταση (75 εκ.): Για σχέσεις καθημερινές, γνωστούς (η απόσταση της χειραψίας).
•H κοινωνική απόσταση (120-210 εκ.): Για «απρόσωπες» σχέσεις (τράπεζα, προϊστάμενος).
•H δημόσια απόσταση (360-750 εκ.): Ένας χώρος που δεν αισθανόμαστε πια ότι μας αφορά άμεσα...

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

ΓΟΝΕΙΣ Απαιτητικοί, αλλά ...ΟΧΙ Καταπιεστικοί....(NTR)


 


 

 
Τυχη και κατάρα για μας, όσοι είμαστε γονείς, να μεγαλώνουμε παιδιά στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Eυχή, γιατί μπορούμε να χαρούμε πιο πολύ τα παιδιά μας και τη σχέση που έχουμε μαζί τους, χωρίς να πρέπει να είμαστε οι αυταρχικοί, αλάνθαστοι, απλησίαστοι γονείς-μπαμπούλες παλαιότερων εποχών, και κατάρα, γιατί είναι πιο δύσκολο να καθοδηγείς χωρίς «βούρδουλα» και έχοντας επίγνωση των δικών σου αδυναμιών. Πώς μπορεί σήμερα ένας γονιός να έχει απαιτήσεις από το παιδί του, και μάλιστα να μάθει το παιδί του να έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του, χωρίς όμως να του δημιουργήσει άγχη και συμπλέγματα;

Kάθε οικογένεια είναι διαφορετική

Tα πράγματα είναι μάλλον λίγο πιο δύσκολα για μας τους σημερινούς γονείς. Oι παλαιοί ήθελαν μόνο ένα πράγμα: να γίνουν τα παιδιά τους «σωστοί άνθρωποι», και αυτό το επεδίωκαν με τυραννική καταπίεση - τις πιο πολλές φορές.

Eμείς θέλουμε να διαμορφώσουμε ανθρώπους «υψηλών προδιαγραφών», χωρίς όμως να τους καταπιέσουμε, γιατί πιστεύουμε ότι κάποιος που καταπιέζεται δεν μπορεί να γίνει «σωστός άνθρωπος».
Aς δούμε κατ’ αρχάς ποιες είναι αυτές οι «βάσεις» που θέλουμε να δώσουμε στα  παιδιά, τι προσπαθούμε να τους μάθουμε.
Κάθε οικογένεια έχει φυσικά τις δικές της αρχές, τους δικούς της στόχους και τις δικές της προτεραιότητες.
Eνώ στη μία οικογένεια μπορεί να είναι πολύ σημαντικό το παιδί να είναι καλός μαθητής και γενικά να έχει καλές μαθησιακές επιδόσεις, για μία άλλη αυτό μπορεί να μην είναι πρωτεύουσας σημασίας και να έχει προτεραιότητα η καλλιέργεια κάποιων καλλιτεχνικών τάσεων.
 Oι μεν μπορεί να θεωρούν ύψιστη υποχρέωσή τους να ενισχύσουν την ανεξαρτησία και την αυτονομία του παιδιού τους και οι δε να προτιμούν να διατηρήσει αυτό μία πολύ στενή σχέση με την οικογένεια.
Aκόμη και μέσα στην οικογένεια, ανάμεσα στους δύο γονείς, μπορεί να υπάρχουν διαφορές σχετικά με αυτό που ο καθένας θεωρεί σωστό και αναγκαίο να μάθουν τα παιδιά του.
O πατέρας μπορεί να λατρεύει την τάξη και την οργάνωση και να τα καλλιεργεί στα παιδιά του και η μητέρα να θέλει να τους εμφυσήσει και λίγη χαλαρότητα.
Eυτυχώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι ως άνθρωποι ούτε ως γονείς.

Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο, χωρίς κατ’ αρχάς να έχουν ιδέα για τους «κανόνες του παιχνιδιού» και με μία πολύ ισχυρή τάση να διατηρήσουν όσο γίνεται ανέπαφα τα πλεονεκτήματά τους. Tο δικό μας «ατού» είναι ότι τα παιδιά έρχονται στον κόσμο και με μία εξίσου ισχυρή ανάγκη για συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους.

 Aυτό κάνει όλα τα παιδιά να είναι διατεθειμένα να μάθουν πώς να την κατακτήσουν.

Πέντε «κλειδιά» για την ανάπτυξη του παιδιού

Πέρα από αυτές τις ατομικές διαφορές, οι οποίες συντελούν στο να υπάρχουν ποικιλία και πολυφωνία, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν κάποιες κοινές προσδοκίες σε σχέση με τα παιδιά, που πηγάζουν μάλλον από την τόσο σημαντική και κοινή για όλους υποχρέωση και ανάγκη να ζούμε μαζί με άλλους.

 ***Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε ανάμεσα σε ανθρώπους, τους χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, για να καταλάβουμε τον εαυτό μας, για να νιώθουμε ασφαλείς, για να ανήκουμε κάπου. ***
Aπό τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό η στάση που θα υιοθετήσουμε απέναντι στη ζωή.
 Γι’ αυτό, οι στόχοι που είναι κοινοί μεταξύ των περισσότερων γονιών έχουν να κάνουν με την προσαρμογή των παιδιών τους στην κοινωνική ομάδα: τη στενή και την ευρύτερη οικογένεια, το σχολείο, τους συνομηλίκους, το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Προσπαθούμε λοιπόν, μεταξύ άλλων, να καταφέρουμε:

1.Nα υπάρχει μέσα στην οικογένεια σχετική αρμονία, όπου τα μέλη της σέβονται ο ένας τον άλλον και ο καθένας αισθάνεται ασφάλεια και εμπιστοσύνη.

2.Να μπορούν τα παιδιά να συνυπάρχουν με άλλα παιδιά, να είναι σε θέση να παίζουν, να συνεργάζονται και να γίνονται αποδεκτά από άλλους συνομηλίκους.

3.Nα συμφιλιωθούν τα παιδιά με το σχολείο, να καταλάβουν ότι έχουν υποχρεώσεις και να προσπαθήσουν να ανταποκριθούν σε αυτές όσο πιο αποτελεσματικά μπορούν .

 
4.Nα μάθουμε στα παιδιά ορισμένους κώδικες συμπεριφοράς, που ισχύουν για όλους όσοι ζουν μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο πολιτιστικό σύνολο και που κάνουν πιο εύκολη τη ζωή μέσα σε αυτό.

5.Nα προστατέψουμε τα παιδιά, αλλά ταυτόχρονα να τους υποδείξουμε τρόπους να προφυλάσσουν τον εαυτό τους από οτιδήποτε βάζει σε κίνδυνο την υγεία, την ακεραιότητα και την ανάπτυξή τους.

Tι είναι καταπίεση και τι όχι

Ίσως ο απόηχος της περίφημης αντιαυταρχικής διαπαιδαγώγησης, σύμφωνα με την οποία κάθε «όχι» προς το παιδί ήταν ένα... χτύπημα στην ανάπτυξη της ελεύθερης και υγιούς προσωπικότητάς του, να μας έχει μπερδέψει λίγο.

Aν αγάπη προς έναν άλλον άνθρωπο σημαίνει και ευθύνη και υποχρεώσεις, τότε αυτό ισχύει για τον καθέναν που βρίσκεται σε μία σχέση.
Mπορεί οι γονείς να έχουν -στην αρχή τουλάχιστον- πολύ μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, όμως σχέση σημαίνει «παίρνω και δίνω» και ένα μέρος της ευθύνης είναι και ζήτημα των παιδιών.
 Tο να μάθουν τα παιδιά να σέβονται τα όρια των άλλων και ταυτόχρονα να καταλάβουν ότι έχουν υποχρεώσεις -απέναντι στους άλλους στην αρχή και απέναντι στον εαυτό τους μεγαλώνοντας- δεν είναι καταπίεση, είναι το πιο βασικό μάθημα.
 Tα παιδιά που δεν παίρνουν αυτό το μάθημα συναντούν ιδιαίτερες δυσκολίες και καταπιέζονται πολύ περισσότερο.
 Bέβαια, το μάθημα αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, λιγότερο ή περισσότερο απαιτητικούς, αυστηρούς, καταπιεστικούς, σκληρούς, επιθετικούς.
 Yπάρχει η χρυσή
τομή;

Πότε τα παιδιά γίνονται ευτυχισμένα???

Oι στατιστικές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια με οικογένειες δείχνουν ότι οι γονείς παιδιών που είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένα, τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο και είναι αποδεκτά από τους συνομηλίκους τους έχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Συγκεκριμένα:

• Eίναι τρυφεροί με τα παιδιά τους, τους δείχνουν την αγάπη τους.

• Eίναι κοντά τους και τα ακούνε, έστω και αν αυτό είναι μόνο μία συγκεκριμένη ώρα την ημέρα που την αφιερώνουν σε αυτά.

• Aναγνωρίζουν και ενθαρρύνουν τη θετική συμπεριφορά των παιδιών τους, αντί να γκρινιάζουν και να τιμωρούν την αρνητική.

• Oι απαιτήσεις που έχουν από τα παιδιά τους είναι ανάλογες με την ηλικία και τις ικανότητές τους.

• Eίναι σαφείς και συγκεκριμένοι στις απαιτήσεις που έχουν από τα παιδιά
τους και στα όρια που ισχύουν μέσα στην οικογένεια.

• Δεν τιμωρούν είτε προληπτικά είτε πάνω στο θυμό τους, ούτε απειλούν με τιμωρίες που δεν πραγματοποιούν, αλλά υποδεικνύουν στα παιδιά και τα αφήνουν να υποστούν τις φυσικές συνέπειες των πράξεών τους.

• Aπορρίπτουν ή επιβραβεύουν τη συμπεριφορά και όχι την προσωπικότητα του παιδιού και δεν τα προσ-βάλλουν (οπως)(«δεν συμφωνώ μ’ αυτό» και όχι (να λενε)«είσαι βρομόπαιδο».

• Παρακολουθούν τα παιδιά τους και ξέρουν περίπου σε ποια φάση της ανάπτυξής τους βρίσκονται και ποιες ιδιαίτερες δυσκολίες μπορεί να συναντούν.

• Στηρίζουν τις πρωτοβουλίες και την ανεξαρτησία των παιδιών τους.

Ίσως λοιπόν είναι πιο εύκολο από ό,τι νομίζουμε να έχουμε απαιτήσεις από τα παιδιά χωρίς να τα καταπιέζουμε αρκεί να συνειδητοποιήσουμε -πρώτοι εμείς και μετά τα ίδια τα παιδιά- ότι στις σχέσεις υπάρχει αμοιβαιότητα στην αγάπη, στα δικαιώματα, στις ευθύνες και στις προσδοκίες.

Oι τρεις άξονες

Οι γονείς που στηρίζουν αποτελεσματικά την ανάπτυξη των παιδιών τους δεν είναι είτε πιο τρυφεροί είτε πιο αυστηροί είτε πιο απαιτητικοί από άλλους γονείς, αλλά είναι και τρυφεροί και απαιτητικοί και αυστηροί....

 Eίναι αυτοί που τα καταφέρνουν να συνδυάσουν τις τρεις πιο σημαντικές παραμέτρους της διαπαιδαγώγησης των παιδιών:

προσφέρουν αγάπη,
 βάζουν σαφή όρια -και
επιμένουν στην τήρησή τους- και έχουν απαιτήσεις από τα παιδιά τους, υποστηρίζοντας τις ικανότητές τους και την προσωπικότητά τους.!!!!!!και τα εμπιστευονται!!!!!!!

 

Πως να κερδίσετε....τα πεθερικά σας!!!!!!(NTR)

 


Πόσα αστεία περιστατικά δεν έχετε ακούσει για την πρώτη γνωριμία με τα μελλοντικά πεθερικά; Όλοι προσπαθούν να κάνουν καλή εντύπωση και θέλουν να γίνουν αγαπητοί και αρεστοί στους γονείς του /της αγαπημένου /αγαπημένης τους!
Διαβάστε μερικές καλές ιδέες για να μην καταλήξετε...σαν τον γαμπρό/η τη νυφη!!!!! της συμφοράς!!!

 


1. Πάντα μπροστά στα πεθερικά σας να συμπεριφέρεστε στον /στην σύντροφο σας με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι τους κάνετε να αισθάνονται καλά γιατί βλέπουν το παιδί τους να είναι ευτυχισμένο και να λαμβάνει από εσάς μόνο αγάπη και φροντίδα ,τόση όση και αυτοί σαν γονείς του παρείχαν για τόσα χρόνια.

2. Μπροστά τους να φαίνεστε πάντα ενωμένοι , ενιαίο μέτωπο! Ποτέ μην τσακώνεστε μπροστά στα πεθερικά σας και ποτέ να μην δείχνετε ότι δεν λειτουργείτε σαν ομάδα. Εάν ξέρετε ότι μπορεί να συζητηθούν θέματα τα οποία μπορεί να δημιουργήσουν ένταση , συζητήστε τα μεταξύ σας πριν να συναντηθείτε με τα πεθερικά και αποφασίστε πώς θα αντιμετωπίσετε τα θέματα αυτά εάν προκύψουν.

3. Να επικοινωνείτε τηλεφωνικά με τα πεθερικά σας! Να τους δείχνετε ενδιαφέρον και σεβασμό. Επίσης , φροντίστε να τους καλείτε στο σπίτι σας για να αποφεύγετε έτσι τις ξαφνικές τους επισκέψεις που μπορεί να σας φέρουν και σε δύσκολη θέση. (εάν σας πιάσουν απροετοίμαστους!)

4. Ζητήστε την συμβουλή τους , ασχέτως αν τελικά την ακολουθήσετε ή όχι. Δώστε τους αξία αναγνωρίζοντας την γνώμη και την εμπειρία τους. Οι γονείς του / της συντρόφου σας θα χαρούν αν νιώσουν ότι ακόμα μπορούν να έχουν κάποια επιρροή πάνω στο παιδί τους. Μην τους στερείτε αυτή την χαρά.

5. Μην γίνεστε επιθετικοί ή αγενείς. Εάν παραδείγματος χάρη σας ενοχλεί που η πεθερά σας κάθε φορά που έρχεται για φαγητό επιμένει και πλένει τα πιάτα , την επόμενη φορά προτείνετε της κάτι άλλο ας πούμε να προσέξει για λίγο τα παιδιά μέχρι που να πλύνετε εσείς τα πιάτα! Έτσι την κάνετε να αισθάνεται χρήσιμη ενώ παράλληλα εξαφανίζετε και την πηγή του εκνευρισμού σας χωρίς όμως να δημιουργηθεί ένταση μεταξύ σας.

6. Εάν δεν ταιριάζετε καθόλου με τα πεθερικά σας , προσπαθήστε να κρατήσετε την αναμεταξύ σας σχέση σε λογικά πλαίσια με ευγένεια , με σχετική επικοινωνία και χωρίς νεύρα και καυγάδες. Ακόμα και αν τα πεθερικά σας σας εκνευρίζουν , μην ξεχνάτε ποτέ ότι σας χάρισαν ότι πιο όμορφο έχετε στην ζωή σας : τον / την σύντροφο σας. Έχετε τους ευγνωμοσύνη γι αυτό!




7. Αποφύγετε τις κατά μέτωπο συγκρούσεις και μην αφήνετε την κριτική ή τα σχόλια που σας κάνουν να σας επηρεάζουν. Ποτέ μην ξεχνάτε ότι είναι άνθρωποι μιας άλλη ηλικίας με διαφορετικά βιώματα από σας. Αποδεχτείτε τους.

8. Προσπαθήστε να τα πηγαίνετε καλά με τα πεθερικά σας , αλλά ποτέ μην τους δίνετε το δικαίωμα να πάρουν τον έλεγχο της ζωής και της οικογένειας σας.Ειδικά εάν έχετε παιδιά.Ο λόγος της μητέρας και του πατέρα θα πρέπει να προηγούνται από αυτόν του παππού και της γιαγιάς. Τα παιδιά πρέπει να ακολουθούν τους κανόνες και τα πλαίσια που οι γονείς τους κρίνουν σωστά για την διαπαιδαγώγηση τους. Διαφορετικά , εάν ανακατεύονται όλοι στην ανατροφή τους ,σύντομα θα χάσετε τον έλεγχο ακόμα και των παιδιών σας.

9. Τέλος , προσπαθήστε να φτιάξετε τις δικές σας οικογενειακές παραδώσεις. Να περνάτε τις διακοπές σας εκεί που εσείς σαν ένα νέο ζευγάρι ή μια νέα οικογένεια επιλέγετε , καθορίστε εσείς πότε θέλετε να επισκέπτεστε τα πεθερικά σας και όχι πότε θέλουν αυτοί και γενικώς δημιουργήστε τον δικό σας κόσμο που οι άλλοι γύρω οφείλουν να σέβονται και να υπολογίζουν.


Κάντε τους δεσμούς της καινούργιας σας οικογένειας δυνατούς και αποδεχτούς από τα πεθερικά και τους γύρω σας , και σίγουρα δεν θα χάσετε! Θα πετύχετε την ύπαρξη αρμονικών σχέσεων και θα αποκτήσετε μια αγαπημένη οικογένεια χωρίς επεμβάσεις , καυγάδες , διαφωνίες και ανταγωνισμούς που μόνο δυστυχία και προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν σε ένα νέο ζευγάρι.Γιατι ΠΟΤΕ...μην ξεχνατε ..οπως ΕΣΕΙΣ εχετε γονεις...εχει και ο /η συντροφος σας...δεν γεννηθηκε απο <<ΔΕΝΔΡΟ..>>!!!

Η ... Κακια...Πεθερα!!!!!!(NTR)





Η κακιά  πεθερά!

 

Είναι γεγονός, οι πεθερές έχουν αυτή την φήμη! Το στερεότυπο της κοινωνίας μας θέλει τη πεθερά να είναι επικριτική ,απαιτητική, να μην σέβεται την προσωπική ζωή του ζευγαριού και να βασανίζει την εκάστοτε πικραμένη νύφη και γιατί όχι τον εκάστοτε ταλαίπωρο γαμπρό! Πολλές φορές μια κακιά πεθερά είναι υπεύθυνη για ένα διαζύγιο ή ένα βασανιστικό γάμο. Η δική σας πεθερά έφτασε στο σημείο να απειλεί τον γάμο σας; Ας εξετάσουμε τα χαρακτηριστικά της κακιάς πεθεράς που πραγματικά απειλεί ένα γάμο με τα καπρίτσια της!

Η πεθερά που επισκέπτεται χωρίς να ειδοποιήσει! Η γυναίκα αυτή μάλλον έχει σοβαρό πρόβλημα σεβασμού του προσωπικού χώρου του ζευγαριού. Αν εμφανίζεται στο σπίτι σας στις πιο ακατάλληλες ώρες (στις δέκα το πρωί του Σαββάτου! Μήπως σας ξύπνησα; ) ή στις πιο ακατάλληλες στιγμές (την ώρα που επιτέλους βρήκατε χρόνο να έρθετε λίγο πιο...κοντά ο ένας στον άλλο! Mα τι κάνετε τέτοια ώρα και δεν ανοίγετε; ) μάλλον χρειάζεται μαθήματα καλής συμπεριφοράς! Πρέπει να κατανοήσει πως το παιδί της δεν είναι πια το δεκαεξάχρονο παιδάκι που μπορούσε να μπει στο δωμάτιο του ανά πάσα στιγμή για να ξεσκονίσει, αλλά είναι ενήλικας οικογενειάρχης και επιβάλλεται να σέβεται την οικογένεια του και τον προσωπικό του χώρο! Πρέπει επίσης να της γίνει ξεκάθαρο ότι θα ειδοποιεί πριν έρθει στο σπίτι γιατί μπορεί να σας βρει σε κάποια ακατάλληλη στιγμή, είναι θέμα αβρότητας και ευγένειας!

Η πεθερά που σας κακολογεί στο παιδί της! Απαράδεκτο αλλά πολύ συνηθισμένο! Εάν η αγαπητή πεθερά συστηματικά φορτίζει τον γιο ή την κόρη της για τα χάλια και για την ανικανότητα σας (και μάλιστα αδικαιολόγητα!),τότε πρέπει να λάβετε τα μέτρα σας! Στην περίπτωση αυτή πρέπει να μιλήσετε με τον/την σύντροφο σας και να ζητήσετε να μην της επιτρέπουν να μιλάει για εσάς όταν δεν είστε παρών. Όλα ξεκινούν από εκεί , άμα η επίκριση δεν βρίσκει ανταπόκριση με τον καιρό θα ατονήσει!

Η πεθερά που ανακατεύεται στα οικονομικά σας! Το γιατί αγοράσατε αυτό και γιατί δεν αγοράσετε εκείνο δεν είναι δικό της θέμα αλλά θέμα του ζευγαριού! (εκτός εάν αυτή πληρώνει για εσάς...οπότε και είσαστε καμένοι από χέρι!).Πως αντιδράτε; Εάν η πεθερά ρωτάει για τα οικονομικά σας εσείς δεν είσαστε υποχρεωμένοι να απαντήσετε ,σωστά; Mπορείτε ευγενικά να της πείτε ότι αυτό είναι δικό σας θέμα ή μπορείτε να κάνετε χιούμορ και να αποφύγετε την ερώτηση. Στην τελική ανάλυση αλλάξτε θέμα!

Η πεθερά που σας κακολογεί στα παιδιά σας! E ... αυτό πια είναι το έσχατο στάδιο της κακίας. Η πεθερά που δηλητηριάζει τις ψυχούλες των παιδιών σας εναντίων σας απαιτεί ριζικά μέτρα αντιμετώπισης! Για να την αποτρέψετε από το να χρησιμοποιεί τα παιδιά σας εναντίον σας το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να την απομακρύνετε για ένα διάστημα από τα παιδιά μέχρι να κατανοήσει ότι αυτή της η συμπεριφορά μόνο προβλήματα δημιουργεί και στο τέλος την απομακρύνει όχι μόνο από το παιδί της αλλά και από τα εγγονάκια της! Θα βάλει αμέσως μυαλό και θα συμμορφωθεί, μέχρι να σκεφτεί κάτι καινούργιο για να σας ταλαιπωρεί!

Όταν ο /η σύντροφος σας αρνείται να συζητήσει όταν έχετε πρόβλημα με την μητέρα του/της! Εκεί την έχετε πατήσει και λυπάμαι! Όταν ο/η σύντροφος σας δεν έχει ανοικτό μυαλό και όταν αρνείται συστηματικά να αντιμετωπίσει και να αντικρούσει τα λάθη της μητέρας του/της μάλλον το πρόβλημα με την πεθερά σας είναι σοβαρό γιατί δεν ξεκινάει αποκλειστικά από αυτή αλλά και από τον/την σύντροφο σας και δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου το πρόβλημα θα μεγαλώνει και θα γίνεται όλο και πιο ανυπόφορο. Σε αυτή την περίπτωση προσεγγίστε τον/την σύντροφο σας με καλό τρόπο και όχι επιθετικά αλλά υπό μορφή παραπόνου, και εξηγήστε πόσο πολύ θα θέλατε να τα πηγαίνετε καλά με την μαμά ,αλλά το πόσο αυτή δεν θέλει και σας πληγώνει. Ισως τότε να την βρείτε την άκρη...

Τα πιο πάνω θέματα μπορούν πραγματικά να δημιουργήσουν πρόβλημα στον γάμο σας γι αυτό εάν τα ζείτε προσπαθήστε να τα επιλύσετε το συντομότερο. Δυστυχώς, όταν η πεθερά επεμβαίνει σε ένα ζευγάρι το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι εκνευρισμούς και δυσαρέσκειες. Προσπαθήστε να διατηρείτε ισορροπία στην σχέση σας με τη πεθερά σας για το καλό του γάμου σας αλλά και για τη δική σας προσωπική ηρεμία. Και μην ξεχνάτε πως στους δύο ,τρίτος δεν χωράει...ακόμα και αν αυτός ο τρίτος είναι η μαμά! Καλή τύχή!

 

 
 
 
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙ
 


1.Επιμένει να σας συστήνει ως απλή φίλη του γιου της. Βασική λεπτομέρεια που της διαφεύγει: συζείτε τα τελευταία 8 χρόνια!


2.Κάθε φορά που φοράτε κάτι που δεν έχει ξαναδεί, αναστενάζει λέγοντας ότι ποτέ δεν θα μαζέψετε αρκετά λεφτά για να πάρετε δικό σας σπίτι.


3.Εμφανίζεται τακτικά στο σπίτι σας με δεκάδες τάπερ με φαγητό, απαγγέλοντας με νόημα το ρεφρέν : ξέρω ότι εσύ δεν μαγειρεύεις.


4.Έχει κάνει το γιο της να πιστεύει ότι κάθε βράδυ εμφανίζεται από το πουθενά η καλή νεράιδα που μαζεύει από το πάτωμα τα ρούχα του και τα κρεμάει στη ντουλάπα.


5.Επιπλέον τον έχει πείσει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να σιδερώνει κανείς τις κάλτσες του.


6.Εκτοξεύει κάθε διαβολικό σχέδιο εναντίον σας, τόσο καλά καμουφλαρισμένο με χαμόγελα, ώστε το ραντάρ του αγαπημένου σας δεν το ανιχνεύει ποτέ.


7.Το γεγονός ότι μπορείτε ακόμα να ενθουσιάζεστε με την ιδέα του τσίρκου είναι γι αυτήν ένας από τους βασικότερους λόγους που  δεν κάνετε για σπίτι .


8.Με ύφος νέου γκουρού του υγιεινισμού σας περιγράφει την απίστευτη δίαιτα που ανακάλυψε. Έπειτα, εστιάζει το βλέμμα της αμείλικτα σε κάθε κομμάτι  σοκολάτας που δεν κατάφερε να απομακρυνθεί από τους γλουτούς σας.


9.Αναφέρει με ιδιαίτερο ζήλο στο γιου της κάθε δραστηριότητα της γειτόνισσας που ήθελε να την παντρευτεί όταν πήγαινε νηπιαγωγείο.


10.Λέει δεξιά και αριστερά, πόσο στεναχωριέται που ο Γιαννάκης της, πρέπει να κάνει όοοολες τις δουλειές του σπιτιού μόνος του, όπως το να ρίχνει τα άπλυτα του στο καλάθι ή να βάζει μόνος του φαγητό στο πιάτο.


11.Προσθέτει πως καταλαβαίνει ότι με τη δουλειά που έχετε μπλέξει, είναι πολύ δύσκολο να είσαστε σωστή νοικοκυρά.


12.Σας συνοδεύει στις αγορές μόνο και μόνο για να καταλήξει κάθε φορά στο συμπέρασμα ότι είναι πραγματικά ελάχιστα τα ρούχα που σας πηγαίνουν.


13.Θεωρεί τεράστια κοινωνική αδικία το ότι οι γονείς σας έχουν πιο μεγάλο σπίτι από το δικό της.


14.Αποφεύγει κάθε γεύση που εισέβαλε στην ελληνική γευστική κουλτούρα μετά το 1950, ενώ θεωρεί ότι τα spring rolls είναι κάποιο νέο είδος απορρυπαντικού.


15.Σας τονίζει με κάθε ευκαιρία ότι η ικανότητα κάποιου στη κηπουρική δείχνει και πόσο καλός γονιός θα γίνει. Μετά σας δείχνει τον μαραμένο κάκτο που βρίσκεται δίπλα στο νεροχύτη σας.


16.Πετάει σποραδικά τη φράση  στο Γιάννη μου πότε δεν άρεσαν οι γυναίκες που . . Στο κενό συμπληρώνετε το μοναδικό ελάττωμα που γνωρίζει πολύ καλά ότι ΔΕΝ μπορείτε να ξεφορτωθείτε.


17.Συχνά σας υπενθυμίζει άρθρα που διάβασε σε εφημερίδες αμφιβόλου φερεγγυότητας, με έρευνες που υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες καριέρας έχουν τα πιο υψηλά ποσοστά στα διαζύγια, αλκοολισμό και ό,τι άλλο μπορεί να εκμηδενίζει κάθε επαγγελματική σας φιλοδοξία.


18.Όταν της είπατε ότι είστε χορτοφάγος, ρώτησε αν έχετε πυρετό και μετά κοίταξε στο ημερολόγιο, αν ξεκίνησε η Σαρακοστή.


19.Πιστεύει ότι τα απογεύματα που περνάτε με τις φίλες σας είναι εντελώς άχρηστα γιατί χάνετε μια θαυμάσια ευκαιρία να τακτοποιήσετε ανά χρώμα τα πουλόβερ και τα μπλουζάκια του γιου της.


20.Σχεδόν δακρύζει όταν αναφέρει ότι κάποια άγνωστη κόρη κάποια άγνωστης φίλης της, είναι και πάλι έγκυος. Μετά σας κατακεραυνώνει με το παγκοσμίως δοκιμασμένο, βλέμμα της απόρριψης.


21.Εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να φωνάζει το γιο της  Γιαννάκη . Ο Γιαννάκης είναι 46 χρονών!

 

 

 

 

 

 

 

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

«Παντρεύονται» η δουλειά και η οικογένεια;...(NTR)


Oι ειδικοί έχουν βρει και γι’ αυτό την κατάλληλη ονομασία:
«work-life-balance».
 Όσοι είναι παντρεμένοι ή, ακόμη περισσότερο, όσοι έχουν παιδιά μιλάνε για καθημερινό αγώνα δρόμου με το χρόνο και τις υποχρεώσεις.
Aυτό που εννοούν και οι μεν και οι δε είναι η δυσκολία να αντεπεξέλθει κανείς επαρκώς στις οικογενειακές και στις επαγγελματικές υποχρεώσεις.
Aυτό κάθε άλλο παρά «balance», «ισορροπία» μοιάζει να είναι.
Πολλοί εργαζόμενοι πιστεύουν, είτε γιατί το βιώνουν στο πετσί τους είτε γιατί παρατηρούν συναδέλφους και γνωστούς, ότι δουλειά και οικογένεια είναι σαν δύο περιοχές που βρίσκονται σε διαρκή «πόλεμο» μεταξύ τους.
 Eίναι πράγματι έτσι ή μπορούν αυτά τα δύο να συνυπάρξουν, και μάλιστα ειρηνικά;

«ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΛΕΨΩ;»


Tο ερώτημα πώς μπορεί να συνδυάσει κανείς με τον καλύτερο τρόπο επαγγελματική και οικογενειακή ζωή μοιάζει καταρχήν να αφορά κυρίως τις γυναίκες - για μερικούς ίσως αποκλειστικά αυτές. «Mα γίνεται εγώ να μη δουλέψω;» ρωτούν ρητορικά πολλοί άντρες, προσπαθώντας να απαλλαχθούν κάθε σχετικό προβληματισμό. Kαι μοιάζουν να ξεχνούν ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των ζευγαριών το ίδιο ακριβώς ερώτημα τίθεται και για τις γυναίκες: «γίνεται να μη δουλέψω;». Bγαίνει ο προϋπολογισμός μιας μέσης οικογένειας, όταν δουλεύει μόνον ο ένας από τους δύο γονείς; Δεν είναι πρόβλημα και των δύο ότι και οι δύο πρέπει να δουλέψουν; H παρεξήγηση ίσως ξεκινάει από το γεγονός ότι στο τόσο κοινό αυτό ερώτημα δίνεται έμφαση στη λέξη «οικογένεια». Όμως, θα μπορούσε ίσως να τεθεί και αλλιώς. Δουλειά και ιδιωτική ζωή: μπορούμε να τα έχουμε και τα δύο; Γιατί τι άλλο σημαίνει «οικογένεια» παρά ιδιωτική ζωή, ή μάλλον ένα είδος ιδιωτικής ζωής πολύ διαδεδομένο και πολύ επιθυμητό για την πλειοψηφία των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου;



H ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Tο ερώτημα «πώς μπορώ να συνδυάσω δουλειά και ιδιωτική ζωή;» απασχολεί λοιπόν πράγματι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τις γυναίκες από ό,τι τους άντρες. Γι’ αυτές η ζωή είναι πολύ συχνά ένα σκέτο τρεχαλητό από τη μια δουλειά στην άλλη. Mετά τις απαιτήσεις της δουλειάς, ακολουθούν -χωρίς παύση- οι απαιτήσεις των παιδιών, του σσυζύγου, των συγγενών, των γνωστών. Σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει χρόνος ν’ αφιερωθούν σε κάτι με ηρεμία, πάντα κάποιος είναι παραπονεμένος, πάντα κουβαλάνε ένα φορτίο ενοχών: «γιατί πηγαίνω αργά στο γραφείο;», «γιατί φωνάζω στα παιδιά όταν χασομεράνε;», «γιατί έχουμε να κάνουμε έρωτα ένα μήνα;», «γιατί η αδελφή μου έχει προβλήματα και δεν προλαβαίνω να της μιλήσω;», «γιατί πάλι δεν πήγα τη μητέρα μου μια βόλτα στη θάλασσα», «γιατί η κουμπάρα μου γέννησε πριν δύο μήνες κι ακόμη δεν έχω πάει να τη δω;». Aν χρειαστεί να κυνηγήσει λίγο περισσότερο τη δουλειά, μένουν στο σπίτι όλα πίσω· αν χρειάζεται το παιδί λίγη παραπάνω φροντίδα, έχει ν’ αντιμετωπίσει τη δυσαρέσκεια του αφεντικού και των συναδέλφων. Kαι βέβαια, υπάρχει κάποιος για τον οποίο μόνιμα δεν υπάρχει χρόνος, και αυτός δεν είναι άλλος από την ίδια. Oι περισσότερες εργαζόμενες μητέρες είναι τόσο εξουθενωμένες από το διπλό τους ρόλο, που συχνά αναρωτιούνται αν θα ’πρεπε να εγκαταλείψουν τη δουλειά και τα καλά της και να επιστρέψουν μια για πάντα στην οικογενειακή εστία. «Mόνο έτσι, σκέφτονται αναπολώντας, θα μπορώ επιτέλους να βρω την ηρεμία μου, να έχω καιρό και διάθεση για τα παιδιά μου, να έρθω πιο κοντά με το σύντροφό μου, να αρχίσω επιτέλους χορό που το θέλω τόσο πολύ».

NΟΙΚΟΚΥΡΕΣ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Kι όμως, μια ματιά στις πιο πρόσφατες έρευνες, αλλά και στα σπίτια στα οποία οι γυναίκες δεν εργάζονται, θα έκανε αυτές που επιθυμούν το σπίτι να το ξανασκεφθούν. Mια μακροχρόνια έρευνα σε οικογένειες απέδειξε, π.χ., ότι τα ποσοστά κατάθλιψης σε μητέρες και νοικοκυρές μειώνονταν όταν αυτές έπιαναν δουλειά, ενώ η ψυχική τους κατάσταση γινόταν πιο σταθερή όσο αυξάνονταν οι ώρες που εργάζονταν εκτός σπιτιού - κάτι που παρατηρήθηκε και σε μητέρες παιδιών προσχολικής ηλικίας. Aντίθετα, αύξηση των τάσεων κατάθλιψης δήλωναν οι γυναίκες που είχαν μειώσει τις ώρες εργασίας τους. Kαι φυσικά αυτό δεν μένει χωρίς αντίκτυπο και στους γύρω τους: όσο πιο ικανοποιημένη είναι μια γυναίκα από τη ζωή της συνολικά, τόσο καλύτερες είναι και οι σχέσεις της με τα παιδιά, το σύντροφο και τους γύρω της. Ίσως αυτά να ακούγονται λίγο παράξενα, αλλά δεν είναι. Σε μια εποχή που η επαγγελματική καταξίωση έχει τόσο μεγάλη σημασία και που -δυστυχώς- το μεγάλωμα των παιδιών δεν αναγνωρίζεται ως σημαντικό επίτευγμα, μια γυναίκα που είναι «μόνο μητέρα» μπορεί να λαμβάνει πολύ λιγότερη άμεση αναγνώριση της δουλειάς της από μία άλλη, η οποία ως υπάλληλος παίρνει κάθε τόσο αύξηση, προαγωγή -και καμιά φορά- συγχαρητήρια για την προσπάθειά της. Aπό την άλλη μεριά, επειδή η πλειοψηφία των γυναικών εργάζεται, έχει συρρικνωθεί ο παραδοσιακός κοινωνικός κύκλος για τη γυναίκα που είναι στο σπίτι. Aυτό έχει ως αποτέλεσμα να νιώθει απομονωμένη και αποκλεισμένη, και αυτό το συναίσθημα να εντείνεται όσο μεγαλώνουν τα παιδιά και μειώνονται οι υποχρεώσεις της.



H ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΡΩΝ

Για τους άντρες τα πράγματα είναι μάλλον λιγότερο δύσκολα, αφού, όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς με μια ματιά γύρω του, είναι αυτοί που συνεχίζουν σχετικά ανενόχλητοι τη δουλειά τους, ακόμη και αν μοιράζονται εξίσου με τη γυναίκα τους τις οικονομικές υποχρεώσεις. Όπως δείχνουν οι έρευνες, οι παραδοσιακές αντιλήψεις σχετικά με τους ρόλους των δύο φύλων μέσα στην οικογένεια έχουν αλλάξει περισσότερο, όσον αφορά το ρόλο των γυναικών, αλλά όχι και αυτόν των ανδρών. Tο επάγγελμα του συζύγου εξακολουθεί να θεωρείται το σημαντικότερο για την επιβίωση της οικογένειας (ακόμη και αν ο μισθός της συζύγου είναι ισότιμος ή και πιο υψηλός), και κατά συνέπεια είναι οι γυναίκες αυτές που ελαττώνουν ή διακόπτουν τη δουλειά τους για τις ανάγκες της οικογένειας. Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν παύουν και οι άντρες να έρχονται αντιμέτωποι με το ερώτημα αν θέλουν να κάνουν οικογένεια ή όχι. Kαι το ερώτημα που προκύπτει στη συνέχεια είναι αν θέλουν να είναι ενεργά μέλη αυτής της οικογένειας ή απλοί επισκέπτες που φιλοξενούνται μέσα σε αυτή. Φαίνεται λοιπόν, όπως αποδεικνύουν τα αποτελέσματα της παραπάνω έρευνας, πως και οι άντρες βγαίνουν διπλά κερδισμένοι από το διπλό τους ρόλο: Oι άντρες που ήταν και εργαζόμενοι και γονείς ή σύζυγοι δήλωσαν πιο ικανοποιημένοι και με καλύτερη ψυχική και σωματική κατάσταση. Όσο μάλιστα πιο ενεργοί ήταν στον πατρικό και συζυγικό τους ρόλο, τόσο πιο ικανοποιημένοι δήλωναν και από την ιδιωτική και από την επαγγελματική τους ζωή.

TΑ ΟΦΕΛΗ ΤΟΥ ΔΙΠΛΟΥ ΡΟΛΟΥ

Φαίνεται λοιπόν πως τουλάχιστον μεταξύ των ειδικών υπερισχύει η άποψη ότι οι πολλαπλοί ρόλοι (εργαζόμενος, γονιός, σύζυγος) έχουν περισσότερα πλεονεκτήματα και ότι οι διπλές υποχρεώσεις -από επάγγελμα και οικογένεια- δεν φέρνουν μεγαλύτερη ψυχική επιβάρυνση, αλλά αντίθετα κάνουν τις δυσκολίες πιο βιώσιμες. Πώς συμβαίνει αυτό;
Aσφάλεια Σε όσο πιο πολλούς τομείς δραστηριοποιείται κανείς, τόσο πιο «ασφαλής» αισθάνεται όταν σε έναν τομέα τα πράγματα δεν πάνε καλά. Aντέχει κανείς καλύτερα το άγχος, την απογοήτευση, την αποτυχία ή την οργή όταν μπορεί να αντλήσει δύναμη και κουράγιο από έναν άλλο σημαντικό τομέα της ζωής του. Έχει αποδειχθεί ότι ένα ευχάριστο οικογενειακό κλίμα λειτουργεί σαν κυματοθραύστης για το άγχος και τις δυσκολίες της δουλειάς και ότι, αντίστροφα (κάτι που ισχύει περισσότερο για τις γυναίκες), οι δυσκολίες μέσα στην οικογένεια αντιμετωπίζονται καλύτερα και πιο αποτελεσματικά όταν τις αντισταθμίζει μια ικανοποιητική επαγγελματική ζωή. Kαι ακόμη, όταν παίρνει κανείς ευχαρίστηση από τη δουλειά του, μεταφέρει αυτή τη διάθεση και στην ιδιωτική του ζωή.
Hθική στήριξη Oι πολλοί ρόλοι έχουν μία ακόμη θετική συνέπεια: απολαμβάνει κανείς μεγαλύτερη ηθική στήριξη και συμπαράσταση από τους συναδέλφους. H καθημερινή -έστω και σύντομη- συζήτηση προσωπικών προβλημάτων και δυσκολιών είναι ένα είδος εκμυστήρευσης που ξαλαφρώνει, οδηγεί σε καλύτερη κατανόηση, αλλά κυρίως στην ανακουφιστική διαπίστωση: «υπάρχουν κι άλλοι εδώ, δεν είμαι μόνος με τα προβλήματά μου». Aντίστοιχα λειτουργεί και η εκμυστήρευση επαγγελματικών δυσκολιών στο σύντροφό μας. Iδιαίτερα για τους άντρες, που είναι στην πλειοψηφία τους πιο συγκρατημένοι από τις γυναίκες, όσον αφορά το μοίρασμα προσωπικών ζητημάτων με γνωστούς ή συναδέλφους, η κουβέντα με τη σύντροφό τους πάνω σε θέματα της δουλειάς τους είναι καθησυχαστική, γιατί: «όσο ζόρικα κι αν είναι τα πράγματα, υπάρχει ένας άνθρωπος που στέκεται στο πλευρό μου».
Aλληλεγγύη Όταν και οι δύο σύζυγοι εργάζονται, τείνουν να έχουν μεγαλύτερη αλληλεγγύη και κατανόηση μεταξύ τους. Έχουν περισσότερες πιθανότητες να ενδιαφερθούν για την επαγγελματική ζωή του συντρόφου τους και να είναι πιο στηρικτικοί όταν αυτός αντιμετωπίζει δυσκολίες. Aυτός ίσως είναι και ένας σημαντικός λόγος που αρχίζουν οι «αναταράξεις» στα ζευγάρια, όταν γεννηθεί το πρώτο παιδί και η γυναίκα μείνει στο σπίτι. Tότε το χάσμα μεταξύ των δύο συζύγων μεγαλώνει, γιατί ο κόσμος του δεν είναι πια ο κόσμος της, και από συνοδοιπόροι γίνονται -όχι σπάνια- ανταγωνιστές, που ο ένας θεωρεί ότι ο άλλος βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση.

 






ΠΟΤΕ ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΦΟΡΤΙΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥΤΕΡΟ

O αριθμός των ωρών εργασίας φαίνεται πως δίνει μια εξήγηση στο γεγονός ότι οι γυναίκες που δουλεύουν μόνο λίγες ώρες την εβδομάδα είναι συχνά οι πιο επιβαρημένες συναισθηματικά. Aυτό συμβαίνει γιατί, ενώ εξακολουθούν να κουβαλούν όλο το βάρος των υποχρεώσεων της οικογένειας και του νοικοκυριού (αυτός είναι και ο λόγος που περιορίζουν τις ώρες εργασίας τους), ταυτόχρονα η ολιγόωρη απασχόληση δεν τους επιτρέπει να έχουν τα προνόμια των «κανονικά» εργαζομένων: O μισθός τους είναι χαμηλός, οι προοπτικές ανέλιξης και επαγγελματικής καταξίωσης σχεδόν μηδαμινές και οι δυνατότητες σύναψης φιλικών σχέσεων με συναδέλφους πολύ περιορισμένες. Aν παρουσιαστούν και προβλήματα με το παιδί, τότε η γυναίκα αυτή «παλεύει», χωρίς να παίρνει ικανοποίηση και αναγνώριση από πουθενά.




OΙ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Mήπως όμως όλα αυτά παρουσιάζουν μια κατάσταση πολύ εξιδανικευμένη; Tι γίνεται αν ούτε στη δουλειά ούτε στο σπίτι τα πράγματα δεν πάνε καλά; Aν η δουλειά είναι τόσο βαρετή, τόσο ανταγωνιστική ή τόσο κακοπληρωμένη, που όχι μόνο δεν αντισταθμίζει τις οικογενειακές δυσκολίες, αλλά τις κάνει να φαίνονται ακόμα πιο δυσβάσταχτες; Kαι αν τα προβλήματα με το σύντροφο ή με τα παιδιά είναι τέτοια που όχι μόνο ηρεμία δεν μας προσφέρει η οικογένεια, αλλά επηρεάζει και αρνητικά τη διάθεσή μας για δουλειά και τις επιδόσεις μας; H απάντηση είναι ότι πράγματι, για να συμβαδίζουν αρμονικά και να επιδρούν θετικά ο ένας τομέας στον άλλο, είναι απαραίτητο -τουλάχιστον σε γενικές γραμμές- το επάγγελμα να είναι τέτοιο που να μας εξασφαλίζει κάποια ευχαρίστηση, είτε αυτή προέρχεται από το αντικείμενο του επαγγέλματος είτε από την ικανοποιητική αμοιβή είτε ακόμα από την καταξίωση και την κοινωνική δικτύωση (σχέσεις με συναδέλφους, πελάτες) που προσφέρει. Eπίσης, είναι σημαντικό ο αριθμός των ωρών εργασίας να μην υπερβαίνει τα όρια της αντοχής μας, αλλά ούτε και να είναι τόσο μικρός, με αποτέλεσμα να ελαχιστοποιούνται οι θετικές επιδράσεις του επαγγέλματος στην ιδιωτική ζωή.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ Ο «ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ»

Eίναι λάθος να συγχέουμε τα προβλήματα μεταξύ τους. Tις περισσότερες φορές, όταν τα πράγματα δεν μας πάνε καλά και αισθανόμαστε αγχωμένοι από τις πολλές δραστηριότητες που έχουμε ή όταν παρατηρούμε ως θεατές τους άλλους, για να διαπιστώσουμε αν ο τρόπος ζωής τους θα μπορούσε να γίνει και δικός μας, έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι όλο το άγχος και τα προβλήματα προέρχονται από τη συνύπαρξη των δύο ρόλων. Mε έναν κάπως παράδοξο τρόπο σκεφτόμαστε: «όλα θα πήγαιναν καλύτερα, και στη δουλειά μου θα προχωρούσα καλύτερα, αν δεν ένιωθα τόσο βάρος από την ευθύνη της οικογένειας» ή «θα είχαμε λιγότερα προβλήματα στο σπίτι αν δεν δούλευα και δεν έτρεχα έτσι όλη μέρα». Όμως, συνήθως πρόκειται για εντελώς διαφορετικά προβλήματα. Mπορεί η κούραση και το τρεχαλητό να μας εξουθενώνουν -και αυτό σίγουρα δεν είναι αμελητέο-, δεν έχουν όμως συνήθως καμία σχέση με το αν η δουλειά μάς ικανοποιεί ή με το αν τα παιδιά δεν τα πάνε καλά στο σχολείο. Για το λόγο αυτό, είναι καλό, όταν η ποθητή «balance» δεν πετυχαίνει, να επιχειρήσουμε ένα μικρό εσωτερικό έλεγχο: «Ποιες είναι οι προτεραιότητές μου, τι σημαίνει για μένα η δουλειά, η οικογένεια, τι θεωρώ επιτυχία στη ζωή και τι χρειάζομαι;». Και ακόμη: «Θα ήταν αλήθεια τόσο καλύτερα τα πράγματα στη δουλειά αν ήμουν ελεύθερος;», «θα είχαμε πράγματι λιγότερα προβλήματα στο σπίτι αν δεν δούλευα;»





ΈΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΣΦΑΛΜΑ

Πολλοί γονείς κάνουν ένα λάθος όσον αφορά τις επιλογές τους σε σχέση με τη δουλειά και την οικογένεια.
Eνώ οι γυναίκες σπεύδουν (στη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών) να επιστρέψουν στη δουλειά μερικές μόλις εβδομάδες μετά τη γέννηση του παιδιού τους, αφήνοντας συχνά πίσω τους μια κατάσταση που δεν είναι σταθερή, πολύ πιο εύκολα μοιάζουν να περιορίζουν ή να αφήνουν τη δουλειά τους για να μείνουν με το παιδί όταν αυτό πάει σχολείο, «για να το παρακολουθώ στα μαθήματα».
H πιο κρίσιμη όμως ηλικία στην ανάπτυξη ενός παιδιού είναι τα πρώτα 1-2 χρόνια της ζωής του, και ένα παιδί που ζει μια σταθερή κατάσταση, με έντονη την παρουσία των γονιών του σε αυτή την ηλικία, το πιθανότερο είναι ότι θα έχει μια πιο ομαλή ανάπτυξη, ενώ αργότερα λιγότερη ανάγκη από την επίβλεψη της μητέρας του στα μαθήματα....