Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

ΕΥΧΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ(NTR)

















Χριστούγεννα, οι "Φωνές των Αγγέλων"
η προσευχή των παιδιών στο φως των κεριών,
ας "φωτίσει" τις καρδιές μας και όλη τη γη...





Ακακία
Το δέντρο της ευχής μου

Μέσα σε κλίμα γιορτινό πολλές ευχές ηχούνε,
μα εγώ θα κάνω μόνο μια που μοιάζει με ένα δέντρο,
πού 'χει τα φύλλα στα κλαδιά που σαν καρδιές χτυπούνε,
ρίζες π' απλώνονται βαθιά μέσα στης γης το κέντρο.

Είναι οι ρίζες κι ο κορμός η ποθητή υγεία,
κάθε κλαδί μια ζωντανή ελπίδα, για αγάπη,
ειρήνη σ' όλη μας τη γη, πραγματική φιλία,
δικαιοσύνη στη ζωή μα και επιτυχία.

Για φύλλα έχει της ψυχής τα ακριβά στολίδια
σοφία, κατανόηση στον άνεμο να αντέχει,
βαθιά συντροφικότητα, ομόνοια, αλήθεια,
φιλευσπλαχνία κι αρετή και καλοσύνη έχει.

Μαζί αν το φροντίζουμε το δέντρο θα ανθίζει
κι άνθη σαν τα χαμόγελα και στην ψυχή θ' ανθίζουν,
της ευτυχίας τους καρπούς στον κόσμο να χαρίζει,
σπόροι ευφορίας που τη γη με δάση θα γεμίσουν.

Όνομα έχει ιερό το δέντρο της ευχής μου
που όταν φυσάει άνεμος χάνονται οι κακίες.
Ανάμεσα απ' τις φυλλωσιές ευχή απ' την ψυχή μου:
Σε δάση καταπράσινα να ζούμε με Α-κακίες.








Να έχετε τα ποιο όμορφα Χριστούγεννα, γεμάτα αγάπη, ζεστασιά,........
 οικογενειακή και φιλική, με υγεία σε εσάς και σε όσους αγαπάτε!

Χαρίστε σε μεγάλους και μικρούς αυτές τις γιορτές την αγάπη και το χαμόγελό σας.
Δώστε τους την πιο ζεστή σας αγκαλιά !
Χρόνια σας πολλά !!!((((*****))))








Ας ξεκινήσουμε τον καινούριο χρόνο
με όμορφες εικόνες και ήχους
με μια ζεστή βαθιά ανάσα
ένα πλατύ χαμόγελο
πολλές ελπίδες
και πολύ
αγάπη!


Χρόνια Πολλά!
Πολλές ευχές για όμορφα κι ευλογημένα Χριστούγεννα!








Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ(NTR)








Οι ελπίδες μας όμως, και πάλι εξανεμίστηκαν. Παραμείναμε το ίδιο ντροπαλοί, το ίδιο φτωχοί , το ίδιο φοβισμένοι... Το ίδιο σιωπηλοί.
Οι υπερβολικές μας προσδοκίες, ματαιώθηκαν ξανά.
Συνηθως  οι προσδοκίες του ασθενούς είναι να χάσει για πάντα τα περιττά του κιλά, χωρίς κανένα κόπο ή προσπάθεια από την πλευρά του.
 Αυτό είναι ένας μύθος. Αν ο ασθενής πιστεύει κάτι τέτοιο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απογοητευθεί, με τραυματικό πολλές φορές τρόπο.
Η ρεαλιστική ενημέρωση, πριν το χειρουργείο, και η πηγαία υπόσχεση στον εαυτό μας ότι θα αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, μοιάζει να αποτελεί σημείο- κλειδί.
Αλλιώς, προβλήματα άλυτα, που βάρυναν την ψυχή μας από την παιδική ίσως ηλικία, θα ξαναβγούν στην επιφάνεια, πιθανότατα με μεγιστοποιημένο τρόπο.
Αν… το άτομο, για παράδειγμα πάσχει από χρόνιες διαταραχές διατροφής, -όπως βουλιμία –είναι πολύ πιθανό να ξανα εκδηλώσει σχετικές κρίσεις, και να ανακτήσει σύντομα τα χαμένα του κιλά.
Στο Δυτικό Κόσμο, 1 στα 6 άτομα υπολογίζεται ότι θα διανύσει μια κρίση κατάθλιψης στην πορεία της ζωής του. Το 30% από αυτά είναι υπέρβαροι άνθρωποι. Σίγουρα, μια χειρουργική επέμβαση δεν μπορεί να θεραπεύσει την κατάθλιψη τους. «Είναι απλά ένα «εργαλείο» κατά της παχυσαρκίας, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται»
Η συνεργασία μας με τον ειδικό, θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση ακόμη και του δυσκολότερου προβλήματος. Και το σώμα μας σίγουρα φαντάζει ομορφότερο, όταν λάμπουμε από χαρά και αυτοπεποίθηση. Ακόμη και αν έχουμε κάποια περιττά κιλά…

Βουλιμία και παροξυσμική υπερφαγία!!!(NTR)





Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με την αφθονία, την υπερκατανάλωση και την προβολή εσφαλμένων προτύπων, έχει αυξήσει τα τελευταία χρόνια τις ψυχογενείς παθολογικές καταστάσεις που σχετίζονται με τη διατροφή (νευρογενής ανορεξία και ψυχογενής βουλιμία ή υπερφαγία). 

Οι διατροφικές αυτές διαταραχές πλήττουν κυρίως γυναίκες, οι οποίες στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν ένα «τέλειο σώμα» βρίσκονται σε μια διαρκή προσπάθεια για δίαιτα χωρίς να γνωρίζουν τους κινδύνους που εγκυμονεί η κατάσταση αυτή για την σωματική και την ψυχική τους υγεία. 

Η ψυχογενής βουλιμία εμφανίζεται συνήθως στην εφηβική ηλικία (μέση και τελική) ή στην αρχή της ενηλίκου ζωής. Η συχνότητα της ψυχογενούς βουλιμίας στο γενικό πληθυσμό είναι 3-6% και είναι διπλάσια στις γυναίκες απ ότι στους άνδρες.

 Μεμονωμένα επεισόδια υπερφαγίας χωρίς όμως την πλήρη εικόνα της ψυχογενούς βουλιμίας, έχουν αναφερθεί μέχρι και στο 40% των νεαρών γυναικών. 

Τα άτομα που παρουσιάζουν ψυχογενή βουλιμία εμφανίζουν επανειλημμένα επεισόδια κατανάλωσης μεγάλης ποσότητας τροφής. Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου υπερφαγίας τα άτομα αυτά αισθάνονται ότι έχουν χάσει τον έλεγχο και αδυνατούν να σταματήσουν. Το επεισόδιο υπερφαγίας διακόπτεται συνήθως εξ αιτίας διαφόρων συνθηκών, π.χ. επειδή κάποιος άλλος παρεμβαίνει, ή όταν το άτομο αισθανθεί δυσφορία, πόνο ή ναυτία. Τα επεισόδια υπερφαγίας διαρκούν μέχρι και λίγες ώρες αλλά η ποσότητα τροφής που καταναλώνεται είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που οι περισσότεροι άνθρωποι θα έτρωγαν υπό παρόμοιες συνθήκες. Οι συχνοί παροξυσμοί υπερφαγίας, οδηγούν πολλές φορές στην παχυσαρκία. Παρά το γεγονός αυτό, είναι χαρακτηριστικό ότι τα άτομα που πάσχουν από ψυχογενή βουλιμία είναι συχνά τελειομανείς χαρακτήρες και δίνουν εξαιρετική σημασία στην εξωτερική τους εμφάνιση. Πολλές φορές μπορεί να εμφανίζουν καταθλιπτικά συμπτώματα και άγχος και είναι γενικώς επιρρεπή σε καταχρήσεις ή εξάρτηση από τοξικές ουσίες. Το άτομο που πάσχει από ψυχογενή βουλιμία, προκειμένου να παρεμποδίσει την αύξηση του βάρους μετά από κάποιο επεισόδιο υπερφαγιας, προβαίνει συχνά σε ορισμένες επανορθωτικές κινήσεις. Για παράδειγμα προκαλεί έμετο ή παίρνει καθαρτικά, διουρητικά ή κάνει κλύσματα, ή άλλες φορές μπαίνει σε διαδικασίες νηστείας ή και υπερβολικής σωματικής άσκησης.
Αιτιολογία της Βουλιμίας
Βιολογικοί και ψυχοκοινωνικοί παράγοντες έχουν συνδεθεί με την αιτιολογία της ψυχογενούς βουλιμίας. Στους βιολογικούς παράγοντες περιλαμβάνονται η νορεπινεφρίνη (ορμόνη επινεφριδίων) και η σεροτονίνη (μεταβολικά ενεργός ουσία). Στους ψυχοκοινωνικούς παράγοντες περιλαμβάνονται οικογενειακά προβλήματα, όπως απόμακρη και απορριπτική στάση προς το άτομο που εμφανίζει την ψυχογενή βουλιμία, συγκρούσεις των γονέων, διαζύγια και δυσκολία του ατόμου να λειτουργήσει αυτόνομα και ανεξάρτητα. Για το άτομο με ψυχογενή βουλιμία, η ακατάσχετη κατανάλωση τροφής και στη συνέχεια ο εμετός, συμβαδίζει πολλές φορές με έντονα ανάμικτα συναισθήματα αποδοχής και απόρριψης που αισθάνεται προς τα γονεϊκά πρόσωπα. Οι βουλιμικοί ασθενείς είναι συχνά εξωστρεφείς και παρορμητικοί χαρακτήρες αλλά δυσκολεύονται στο να αναπτύξουν αυτονομία και ανεξαρτησία και να αναλάβουν τις ευθύνες της ενήλικης ζωής.  
Σημαντικό ρόλο για την δημογραφική αύξηση της ψυχογενούς βουλιμίας τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν παίξει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που προβάλλουν σταθερά ως πρότυπο επιτυχίας και ευτυχίας το καλοσχηματισμένο αδύνατο σώμα  σε συνδυασμό με το ψηλό οικονομικό και κοινωνικό status. 
Το πλέον χαρακτηριστικό της ψυχογενούς βουλιμίας είναι η αδυναμία αποδοχής της φυσικής εικόνας του σώματος (χαμηλή αυτοεκτίμηση) και η δογματική υιοθέτηση υπερβολικών πεποιθήσεων και εξωπραγματικών προτύπων που οδηγεί στον παρακάτω φαύλο κύκλο παθολογικής διατροφικής συμπεριφοράς

Το γνωσιακό μοντέλο της νευρογενούς βουλιμίας.

Χαμηλη αυτοεκτίμηση

Δυσλειτουργικές και δογματικές πεποιθήσεις για την ευτυχία, την επιτυχία στη ζωή και την εικόνα του φυσικού σώματος. Διπολική σκέψη και υπεργενίκευση, με ιδέες όπως:
«Όταν είναι κανείς λεπτός είναι επιτυχημένος, γοητευτικός και ευτυχισμένος. Πρέπει να είμαι λεπτός»
«Το πάχος είναι αποτυχία, δυστυχία και κατάσταση που δημιουργεί αποστροφή. Πρέπει να μην είμαι χοντρός»
«Ο αυτοέλεγχος είναι ένδειξη δύναμης και πειθαρχίας, δεν πρέπει να ενδίδω σε πειρασμούς»
«Οτιδήποτε λιγότερο απο την απόλυτη επιτυχία, είναι απλά αποτυχία»
"
ΑΠΟΦΑΣΗ = Θέτω και ακολουθώ αυστηρούς κανόνες:
Τι να μη φάω, ποτε και πόσο να φάω.
"
Αρχικά πολύ αυστηρή δίαιτα.
"
Βουλιμία
"
Ενοχές, αυτομομφή και επανορθωτικές συμπεριφορές (εμετός, καθαρτικά)
"
Βραχυπρόθεσμη ανακούφηση αλλά μακροπρόθεσμα ενίσχυση της δυσλειτουργικής κατάστασης.

Οι φαύλοι κύκλοι της βουλιμίας

1.   Η δίαιτα είναι απότοκος των βουλιμικών επεισοδίων αλλά παράλληλα τα ενεργοποιεί και τα διαιωνίζει: η πείνα, η ψυχολογική στέρηση και οι λανθασμένες διεργασίες στην σκέψη του ασθενούς, οδηγούν το άτομο σε ένα αίσθημα ανεπάρκειας αυτοελέγχου που ακολουθείται από αρνητικά συναισθήματα και τελικά από εγκατάλειψη της προσπάθειας ελέγχου στην κατανάλωση φαγητού.
2.   Ένας άλλος φαύλος κύκλος αφορά τη σχέση της βουλιμίας με τις διάφορες επανορθωτικές ενέργειες για τον έλεγχο του βάρους. Για παράδειγμα, η πίστη στην αποτελεσματικότητα του αυτοπροκαλούμενου εμετού ενισχύει την υπερκατανάλωση τροφής και τα βουλιμικά επεισόδια. Επιπλέον, όταν το στομάχι γεμίζει υπερβολικά, διευκολύνεται η πρόκληση εμετού.
3. Η υπερβολική ενασχόληση με το βάρος και η μειωμένη αυτοεκτίμηση ενισχύει την απόφαση για δίαιτα και άρα διατηρεί την βουλιμία.
Θεραπεία
Ο ασθενής και η οικογένειά του πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η βουλιμία είναι ένα σημαντικό πρόβλημα για το οποίο χρειάζεται συστηματική θεραπευτική παρέμβαση. Άτομα με ψυχογενή βουλιμία συνήθως δεν χρειάζονται νοσηλεία σε νοσοκομείο. Χρειάζεται όμως ψυχοθεραπεία (ατομική ή ομαδική) προκειμένου να επεξεργασθεί το άτομο τις ψυχολογικές δυσκολίες που το εμποδίζουν να λειτουργήσει ικανοποιητικά. Επίσης όλη η οικογένεια χρειάζεται ενδεχομένως ψυχοθεραπευτική παρέμβαση, ώστε οι αντιδράσεις των μελών να είναι τέτοιες που να διευκολύνουν την πορεία του ατόμου προς ανεξαρτητοποίηση και αυτονομία. Ορισμένες φορές χρησιμοποιούνται και τεχνικές που στοχεύουν στο να ενισχύσουν τη σωστή συμπεριφορά γύρω από το φαγητό και να αποθαρρύνουν τα βουλιμικά επεισόδια. Ορισμένα αντικαταθλιπτικά φάρμακα είναι επίσης αποτελεσματικά για την μείωση των βουλιμικών επεισοδίων. Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα της αντικαταθλιπτικής αγωγής είναι αμφιλεγόμενη, επειδή φαίνεται ότι οι περισσότεροι ασθενείς υποτροπιάζουν γρήγορα. 
Πρόγνωση 
Άτομα με ψυχογενή βουλιμία οδηγούνται σταδιακά στην παχυσαρκία, στην εγκατάλειψη και την κατάθλιψη.
 Η παθολογική διατροφική συμπεριφορά μπορεί να διαρκεί για πολλά χρόνια και η πορεία χαρακτηρίζεται από εξάρσεις και υφέσεις ή και από χρόνια συνεχή συμπτωματολογία.
 Μερικές όμως φορές είναι δυνατό η κατάσταση να βελτιωθεί σημαντικά με την ενηλικίωση...

AΝΘΡΩΠΟΣ....!!!!!....(NTR)





Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. 
Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.

Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.


Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν...
την πρόσεξε.


Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο.


Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση.

Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθησε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».

Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν' αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλ' ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν' αγοράσεις παπούτσια»

Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. 

«Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν' απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι

χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του.

 Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα.
 «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. 
Εγώ έχω κι άλλα».
 Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του.
 Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι.

 Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του.
 «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας.
«Πρέπει να είναι άγιος»,
 είπε κάποιος
. «Πρέπει να είναι άγγελος»,
 είπε ένας άλλος. 
«Κοίτα! ..........
Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» 
φώναξε κάποιος. 
«Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. 
Αλλά .....το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε:
 Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά.....
... Ήταν<< ΑΝΘΡΩΠΟΣ».....

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Η σχέση μας και οι...άλλοι! (NTR)





Πόσο επηρεάζουν οι εξωτερικοί παράγοντες - οι τρίτοι - την σχέση σας ; Το έχετε ποτέ σκεφτεί ;
 Τους αφήνετε να σας αλλάζουν τα σχέδια , να σας ανατρέπουν τον πρόγραμμα να σας χαλούν την διάθεση ;
 Οι αποφάσεις στην σχέση σας καθορίζονται αποκλειστικά από εσάς και τον / την σύντροφο σας ή περνούν και από άλλους είτε αυτοί λέγονται γονείς ή φίλοι ή πεθερικά ;
 Καιρός να πάρετε την σχέση σας στα χέρια σας και να μάθετε να λειτουργείτε σε αυτή με γνώμονα το τι εσείς και ο/ η σύντροφος σας επιθυμείτε και μόνο!


Αν ανατρέξετε στο παρελθόν σας , ή σε σχέσεις φίλων και γνωστών που γνωρίζετε , σε πόσες περιπτώσεις οι φίλοι ενός ζευγαριού ήταν η αρχή του τέλους ; 

Τι εννοώ με αυτό ;
 Όχι βέβαια πως οι φίλοι σε ένα ζευγάρι αποτελούν καταστροφή και απειλή. Αλλά οι φίλοι που σκόπιμα ή χωρίς ουσιαστικές ενδείξεις , ήρθαν να σκορπίσουν την αμφιβολία στον ένα ή στον άλλο σύντροφο με ιστορίες από το παρελθόν , με δήθεν ενδείξεις απιστίας του άλλου συντρόφου είτε με σχόλια τα οποία πιθανό να υποβίβασαν τον / την σύντροφο του στα μάτια του , αποτελούν κακή επιρροή για την σχέση. 
Όχι γιατί θέλουν να σας κάνουν κακό , αλλά γιατί τους αφήνετε να σας επηρεάσουν! 


Πολλές φορές αυτά τα σχόλια που προέρχονται από το φιλικό περιβάλλον ενός ζευγαριού αποτελούν την αιτία καυγάδων και διαφωνιών στο ζευγάρι. 


Ηθελημένα ή τυχαία σχόλια ενός τρίτου προσώπου , έχουν απρόβλεπτη αντιμετώπιση από τα ενδιαφερόμενα μέρη μιας σχέσης.
 Ένα παρατραβηγμένο χιούμορ , ένα απερίσκεπτο σχόλιο μπορούν να φέρουν την καταστροφή και να φουντώσουν την αμφιβολία κλονίζοντας έτσι την εμπιστοσύνη.
 Μην επηρεάζεστε λοιπόν από τις γνώμες και τα σχόλια τρίτων που αφορούν τον / την σύντροφο σας περισσότερο από όσο πρέπει. 
Το σωστό είναι να σχηματίζετε την δική σας προσωπική άποψη για τον χαρακτήρα του / της συντρόφου σας όσο και για την συμπεριφορά του / της απέναντι σας και απέναντι στην σχέση σας. 
Οι τρίτοι , αν και πιο αντικειμενικοί κριτές σε μερικές περιπτώσεις, γιατί δεν εμπλέκονται συναισθηματικά στην σχέση όσο εσείς , μπορούν αν εκφέρουν μια γνώμη , αλλά για κανενα λόγο δεν μπορούν να γνωρίζουν τον / την σύντροφο σας όσο εσείς.
 Εμπιστευτείτε λοιπόν περισσότερο την δική σας κρίση και το δικό σας ένστικτο και μην αναθεωρείτε τα πάντα για τον / την σύντροφο σας επειδή κάποιος τρίτος έκανε ένα σχόλιο.
 Εάν το σχόλιο σας προβλημάτισε , διερευνήστε το και βεβαιωθείτε για το κατά πόσο είναι βάσιμο ή όχι πριν να αρχίσετε να επιτίθεστε στον / στην σύντροφο σας ή να αισθάνεστε πικρία και απογοήτευση. 
Σε περιπτώσεις που ανακαλύπτετε ότι το άτομο που σας έκανε κάποιο σχόλιο για τον / την σύντροφο σας το οποίο δεν ευσταθεί , δώστε την ανάλογη προσοχή και προσπαθήστε περιορίσετε την σημασία που δίνετε στα σχόλια που λαμβάνετε από αυτό το άτομο αναφορικά με την σχέση σας.
 Προσπαθήστε επίσης να εκτιμήσετε τις προθέσεις αυτού του ατόμου ;
Έκανε λάθος ή σκόπιμα σας είπε ψέματα ;
 Τα λάθη είναι ανθρώπινα , τα ψέματα όμως πρέπει να σας προβληματίσουν ως προς τα κίνητρα τους!


Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο ως προς τις επιρροές τρίτων προς την σχέση αφορά τις επιρροές του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος του κάθε συντρόφου.


 Μπορεί ο /η σύντροφος σας να μην εκπληρώνουν τις προσδοκίες της μαμάς ή του μπαμπά σας!
 Αυτό όμως που θα έπρεπε να σας απασχολεί και να σας αγχώνει σε αυτή την περίπτωση είναι το αν ο / η σύντροφος σας εκπληρώνουν τις δικές σας προσδοκίες.
 Είναι σημαντικό να λαμβάνουμε γνώμες από άτομα που εμπιστευόμαστε και αγαπάμε και που ξέρουμε ότι μας αγαπάνε εξίσου και νοιάζονται για την ευτυχία μας αλλά κανένας απολύτως δεν μπορεί να γνωρίζει τι εμείς οι ίδιοι μέσα στην ψυχή μας θεωρούμε ότι αποτελεί την προσωπική μας ευτυχία.

Το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνεται αιτία τσακωμών σε μια σχέση και αυτό γιατί το οικογενειακό περιβάλλον αποτελεί ένα σταθερό παράγοντα στην ζωή του καθενός μας.

 Εάν αποτελεί πηγή προβλημάτων τώρα συνεπώς θα συνεχίσει κατά πάσα πιθανότητα να αποτελεί και στο μέλλον. 
Ας θυμηθούμε το γνωστό πρόβλημα νύφης - πεθεράς!
 Τι γίνεται συνήθως ; 
Η ανταλλαγή πικρόχολων σχολίων από την μια προς την άλλη έχουν σαν αντίκτυπο η νύφη να τσακώνεται με τον σύζυγο κατηγορώντας ένα άτομο που ο ίδιος αγαπά : την μητέρα του.
 Έτσι αισθάνεται απογοήτευση που δύο άτομα τα οποία αγαπά αλλά έχουν διαφορετικές ιδιότητες στη ζωή του , έχουν μια κακή σχέση και αυτός βρίσκεται μεταξύ πυρών .
 Τις περισσότερες φορές ο καυγάς θα μείνει στο ζευγάρι , έχοντας σαν αποτέλεσμα την συσσώρευση θυμού και από τους δύο.
 Η εξωτερική επιρροή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τόσο μεγάλη που μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει και αιτία διαζυγίου. 
Τι κάνετε εάν αντιμετωπίζετε τέτοιου είδους πρόβλημα ; 
Συμφωνείτε με τον / την σύντροφο σας να αγνοείτε αυτά τα σχόλια και πραγματικά κάνετε το!
 Θα σας κάνει μεγάλο καλό. 
Ο καθένας δικαιούται να έχει τη γνώμη του! 
Δεν μπορεί ο / η σύντροφος σας να απολογείται για τα σχόλια του πατέρα ή της μητέρας του / της.
 Το μόνο που μπορεί να κάνει και που έχει αποδειχτεί αποτελεσματικό είναι στο επόμενο σχόλιο που θα θίξει ή θα προσβάλλει τον / την σύντροφο του , απλά να τον / την υποστηρίξει αφαιρώντας έτσι έμμεσα το δικαίωμα από τον γονέα να συνεχίσει την κριτική.


Δυστυχώς ένα άλλο πρόβλημα που προκύπτει από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον είναι η έλλειψη σεβασμού ως προς τις αποφάσεις ή τα σχέδια ενός ζευγαριού! 

Πόσες φορές έχετε κανονίσει κάτι και ξαφνικά με το έτσι θέλω σας το ανατρέπουν γιατί πρέπει να πάτε για φαγητό με την πρώτη ξαδέρφη της γιαγιάς της θείας σας που ήρθε έκτακτα από το χωριό ;
 Όλοι το έχουμε ζήσει αυτό! 
Mάθετε τους γύρω σας να σέβονται την σχέση και το πρόγραμμα σας και μην τους αφήνετε να κάνουν κατάληψη στον προσωπικό σας χώρο όταν αυτοί το θέλουν. Αντιδράστε! 
Έχετε κάθε δικαίωμα και να λείψετε από μια οικογενειακή συγκέντρωση αν έχετε ήδη προγραμματίσει κάτι με τον / την σύντροφο σας και δεν ενημερωθήκατε εγκαίρως! 
Έχετε επίσης δικαίωμα , αφού είστε ενήλικες , να λαμβάνετε αποφάσεις για την προσωπική και οικογενειακή σας ζωή μόνοι σας , χωρίς απαραιτήτως να έχετε ΄γονική συναίνεση΄. 
Εάν συστηματικά παραμελείτε τον / την σύντροφο σας και τον / την βάζετε σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την άμεση οικογένεια σας τότε το πιο πιθανό είναι να του / της δημιουργήσετε απογοήτευση και θυμό που θα έχει σαν αποτέλεσμα την διαταραχή της ισορροπίας και της ηρεμίας στην σχέση σας.


Εξωτερική επιρροή δεν αποτελούν μόνο φυσικά πρόσωπα , αλλά και τα περιοδικά , τα βιβλία και οι εκπομπές στην τηλεόραση που προσπαθούν να μας μεταφέρουν και να μας εισαγάγουν σε ένα τρόπο ζωής ή σε πρότυπα σχέσεων και συντρόφων που μπορεί να μην είναι τα δικά μας πρότυπα. 

Δεν σημαίνει ότι μια γυναίκα για να είναι η ιδανική σύντροφος πρέπει να έχει ύψος 1,80 και να κάνει πασαρέλα τα απογεύματα!
 Ούτε ο ιδανικός άντρας πρέπει να έχει μπράτσα αλά Σβατσενέγκερ , το χαμόγελο του Μπράντ Πίτ και τον χαρακτήρα του James Bond! 
Πρότυπο σχέσης , αποτελεί η δική σας επιθυμητή σχέση που θα σας κάνει ευτυχισμένους!
Πρότυπο συντρόφου αποτελεί το άτομο που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα κάνουν εσάς προσωπικά να αισθάνεστε ολοκλήρωση! Μην αποκαλείτε λοιπόν συνεχώς της σύντροφο σας κοντή , και μην αποκαλείτε συνεχώς τον σύντροφο σας ΄κοιλίτσα!΄
 Το μόνο που μπορεί να επιτύχετε , είναι να δίνεται ουσία σε λανθασμένα κριτήρια που νομίζετε ότι ο / η σύντροφος σας δεν καλύπτει! Αλλά εσείς , αυτά ψάχνατε;
 Η κάποιος άλλος σας τα έχει επιβάλλει σαν δικές σας επιθυμίες ;


Εάν λοιπόν καταλήξετε να διαφωνείτε με τον / την σύντροφο σας για κάτι το οποίο απλά σας είπε κάποιος άλλος , το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι πριν να τσακωθείτε να συζητήσετε και να ξεκαθαρίσετε το θέμα

ΟΙ ΔΥΟ σας.

Εξηγήστε τι σας δημιούργησε πικρία , αμφιβολία , θυμό και προσπαθήστε να καταλάβετε και οι δύο μαζί , σαν σύμμαχοι και όχι σαν εχθροί , τους λόγους που ένα τρίτο άτομο έχει για να εμπλακεί στην σχέση σας.
 Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης και επικοινωνίας. Από εκεί αρχίζουμε και εκεί καταλήγουμε!
 Εμπιστευτείτε τον / την σύντροφο σας και εμπιστευτείτε τον εαυτό σας και την κρίση σας παράλληλα!
 Σεβαστείτε τις κοινές σας αποφάσεις και προπάντων σεβαστείτε την μεταξύ σας σχέση και προστατεύστε τη από τις εξωτερικές επιρροές.
 Σε μια πετυχημένη σχέση δεν χρειάζονται μόνο γερά θεμέλια , αλλά και γεροί ανθεκτικοί τοίχοι που λειτουργούν σαν άμυνα κρατώντας έξω οποιονδήποτε αποτελεί απειλή.
Ας μην το ξεχνάμε!!!!

Η ΖΗΛΙΑ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ....(NTR)







Πόσο διαφορετικοί είναι άραγε οι άντρες από τις γυναίκες όσον αφορά το πώς βιώνουν τα συναισθήματα ζήλιας;
 Οι άντρες, από τη φύση τους πιο επιθετικοί και περισσότερο διεκδικητικοί, όπως επίσης κι έχουν την τάση να κυριαρχούν στο χώρο τους και να τον οριοθετούν αυστηρά.

 Οι γυναίκες από την άλλη, τείνουν να προστατεύουν επαρκώς τη φωλιά τους, ιδιαίτερα σε περίοδο σοβαρής σχέσης που ενδεχόμενα να οδηγήσει και στην τεκνοποίηση, κάτι που σημαίνει ότι διεκδικούν το αρσενικό τους, ειδικά το επίλεκτο, έναντι κάθε ανταγωνισμού.

 Γυναίκες και άντρες λοιπόν, ο καθένας με τον δικό του ιδιοσυγκρασιακό τρόπο βιώνουν και εκφράζουν συναισθήματα κτητικότητας και ζήλιας, ορμώμενοι κατά βάση από τις προσταγές της φύσης τους, αλλά, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, ορμώμενοι και από τα βιώματα των πρωταρχικών τους χρόνων στη ζωή και κυρίως τα βιώματα στη σχέση τους με την οικογένειά τους.

Οι προσταγές της φύσης μας είναι τέτοιες που σίγουρα διεκδικούμε το σύντροφό μας, ασχέτως αν αυτό το δείχνουμε και το επικοινωνούμε έντονα, άμεσα ή το κρατάμε βαθιά κρυμμένο μέσα μας.
 Θα έλεγα πως η υγιής ψυχολογικά στάση ζωής είναι όντως αυτή της διεκδίκησης του ερωτικού μας συντρόφου, με τρόπους βέβαια ωφέλιμους για τη σχέση και όχι αποπνικτικούς ή απειλητικούς για τον συνάνθρωπό μας.
 Το να κρατάμε τη σχέση μας σε μια συνεχή, το κατά δύναμιν, δημιουργική κατάσταση, το να φροντίζουμε τις ανάγκες του συντρόφου μας, το να αφουγκραζόμαστε τις δυσκολίες που απαιτούν κατά καιρούς αναπροσαρμογή των συνηθισμένων μονοπατιών σκέψης μέσα στη σχέση είναι διάφοροι τρόποι να διεκδικούμε και να κρατάμε το σύντροφό μας κοντά μας μέσα στη σχέση.

Ταυτόχρονα, με αυτόν τον τρόπο επικοινωνούμε ακούσια στο περιβάλλον μας, στους ανταγωνιστές μας, ότι ο σύντροφός μας είναι καλά μέσα στη σχέση, ότι δεν έχει κενά για των οποίων την πλήρωση δεν μπορεί να στραφεί στη σχέση του κι ότι η σχέση αυτή δεν χωράει τρίτο άτομο.
 Ως εκ τούτου, και οι ανταγωνιστές κρατιούνται σε απόσταση, εκτός βέβαια από αυτούς που για δικούς τους ψυχοπαθολογικούς λόγους το βάζουν στόχο να διεισδύουν σε ζηλευτά ζευγάρια με κύριο στόχο την καταστροφή τους και δευτερεύοντα στόχο το ότι πράγματι επιθυμούν το άτομο από το ζευγάρι που διεκδικούν.

Ας δούμε όμως λίγο, ποιός είναι ο ρόλος της οικογένειας στα πρώτα χρόνια της ζωής και πώς μπορεί σημαντικά να διαμορφώσει και το βίωμα αλλά και την έκφραση της ζήλειας. 

Ένα γονεϊκό ζευγάρι είναι πρόκληση για το μωρό που έρχεται στον κόσμο και διεισδύει ανάμεσά του. 
Είναι μια πρόκληση όσον αφορά τα συναισθήματα κτητικότιτας, άρρηκτα συνδεδεμένα αυτήν την περίοδο με την επιβίωση του μωρού. 
Το μωρό είναι κτητικό απέναντι στη μάνα την οποία και διεκδικεί από τον πατέρα και ορθώς, εφόσον σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο της ζωής του έχει ανάγκη την αποκλειστικότητα της προσοχής της για να επιβιώσει. 
Το πώς αυτήν την περίοδο θα τη διαχειριστεί το ζευγάρι, θα παίξει σημαντικότατο ρόλο στην ψυχοδυναμική εξέλιξη του βρέφους, δεδομένων πάντα και των ιδιοσυγκρασιών του καταβολών.
Αν το γονεϊκό ζευγάρι δεν είναι αρκετά δεμένο και το μωρό βιώσει ότι μπορεί να γεμίσει αυτά τα κενά, ενδέχεται να έχουμε την εξέλιξη στην ενήλικη ζωή ενός χαρακτήρα παντοδύναμου, που όμως φοβάται πως αυτό που έκανε εκείνος στον πατέρα του, για παράδειγμα, το ότι δηλαδή ‘απήγαγε’ τη μητέρα του, μπορεί να του το κάνει κάποιος άλλος. Αν, για παράδειγμα, ένα κορίτσι αισθανθεί ότι ο πατέρας του αγνοεί τη μητέρα και τις δικές της ανάγκες, γοητευμένος από την κόρη του ολότελα, αυτό το κορίτσι ενδέχεται να μεγαλώσει με την πεποιθηση, από τη μία ότι εκείνη μπορεί να έχει όποιον θέλει, με την ανασφάλεια όμως, από την άλλη, ότι όπως εκείνη αποτέλεσε πειρασμό για να εγκαταλείψει ο πατέρας τη μάνα, με τον ίδιο τρόπο μια άλλη γυναίκα μπορεί να γίνει αιτία για να την εγκαταλείψει ο σύντροφός της.

Είναι όλα θέμα χρυσών ισορροπιών, γιατί και βέβαια το παιδί χρειάζεται να νιώσει πως είναι το επίκεντρο του κόσμου, έχει όμως εξίσου μεγάλη ανάγκη να αισθάνεται πως από αυτή του τη ναρκισσιστική επιθυμία δεν κινδυνεύει να διαρραγεί η σχέση του γονεϊκού ζευγαριού ώστε να το κατακλύσουν συναισθήματα ενοχής και φόβου τιμωρίας στη συνέχεια. Όσο κι αν το παιδί θέλει να διεκδικήσει την αποκλειστικότητα, άλλο τόσο έχει ανάγκη να βιώνει την ασφάλεια που εμπνέει ένα ζευγάρι που δεν χωρίζεται, αν και έχει χώρο να δεχτεί ένα μωρό.

Φαντάζεστε πως η κατάσταση γίνεται πολυπλοκότερη με την ύπαρξη κι άλλων παιδιών στην οικογένεια, με το πώς μοιράζονται οι αποκλειστικότητες και το πώς βιώνουν τα αδέλφια ότι η φύση τα έχει προικισει και η οικογένεια αντίστοιχα τα ταξινομεί. Για παράδειγμα, ένας αδελφός επισκιασμένος από την όμορφη κι εντυπωσιακή αδελφή του μπορεί να αισθάνεται αφόρητη ζήλεια για τη λάμψη της και οργή για το ότι οι γονείς του τον είχαν πάντα δεύτερο. Σε μια ενήλικη σχέση αυτό μπορεί να εκφραστεί μέσα από την επιλογή μιας γυναίκας είτε χαμηλών τόνων στην οποία και μπορεί να υπερισχύει εκείνος σαν σύντροφος όντας κτητικός, είτε μιας γυναίκας το ίδιο λαμπερής όσο ήταν και η αδελφή του, την οποία ασυνείδητα να υπονομεύει με έναν κρυφό καταστροφικό φθόνο.

Η ζήλια λοιπόν έχει χίλια πρόσωπα και ακόμα περισσότερες εκφάνσεις. Οι συνδυασμοί εσωτερικής προδιάθεσης και βιωμάτων ζωής συνθέτουν μια παλέτα αμέτρητων διαφορετικών σεναρίων, εξ’ου και η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου αλλά και των σχέσεων που δημιουργεί.
 Η δυναμική αλληλεπίδραση προσωπικοτήτων μέσα στις σχέσεις εναλλάσσει συνεχώς το σκηνικό, και σίγουρα το επιθυμητό είναι μέσα από την αλληλεπίδραση δύο ατόμων να προκύψουν τελικά λύσεις ακόμα και για τα όποια αγκάθια ζήλιας και κτητικότιτας κουβαλάει κανείς στην ψυχή του. Προϋπόθεση γι’αυτό είναι να υπάρχει ειλικρίνεια απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, μια διάθεση να μάθουμε και να κατανοήσουμε τις ψυχικές μας λειτουργίες και τα αίτια πίσω από αυτές, όχι για να αποδώσουμε ευθύνες, αλλά για να βγάλουμε νόημα κι έτσι να διαπιστώσουμε τα μοντέλα ζωής και σχέσεων που συνήθως τείνουμε να επαναλαμβάνουμε στη ζωή μας και να επέμβουμε με διάθεση αλλαγής όπου αυτό είναι τελικά το ζητούμενο.

Οι σχέσεις δεν είναι σε καμία περίπτωση εύκολη υπόθεση και η ζήλια, όσο αυτή δεν είναι κατανοητή και διαχειρισιμη, είναι ένα στοιχείο που μπορεί να κάνει τη σχέση ακόμα δυσκολότερη έως και δυσλειτουργική.
 Η δε ζήλια που απειλεί την ελευθερία του άλλου και τον καταπονεί ψυχολογικά είναι σίγουρα ένα θέμα που χρήζει άμεσης επίλυσης με σκοπό την ανακούφιση και των δύο συντρόφων στο ζευγάρι.

ΖΗΛΙΑ……………(NTR)






Τι κάνουμε όταν η ζήλια .... μας χτυπάει την πόρτα;
 Το φαινόμενο της ζήλια παρατηρείται σε όλα τα ζευγάρια σε κάποια στάδια της ζωής τους.
 Μερικές το φορές το πρόβλημα που δημιουργείται μοιάζει ανυπέρβλητο αλλά με λίγη καλή προσπάθεια μπορείτε να μάθετε να αντιμετωπίζετε τους πρώην και τις πρώην αδιάφορα και χωρίς να σας επηρεάζουν.


Μερικοί άνθρωποι (οι τυχεροί της παρέας ) εκ φύσεως δεν είναι ζηλότυποι και σπάνια εκδηλώνουν το φαινόμενο της ζήλιας κατά την διάρκεια της ζωής τους. Για αυτούς όμως που πραγματικά η ζήλια έχει γίνει

καθημερινό πρόβλημα που τους χαλά την διάθεση αλλά και την ίδια την σχέση , πρέπει να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα!!!!
 Αρχικά , το άτομο που ζηλεύει πρέπει να εντοπίσει ποιος παράγοντας του προκαλεί την ζήλια.
 Ζηλεύει κάποιον /α πρώην ;
 Ζηλεύει οποιοδήποτε άτομο του αντίθετου φύλου που πιθανό να συν αναστραφεί με τον / την σύντροφο του;

 Ανακαλύπτοντας την αιτία της ζήλιας , βάζουμε τις βάσεις για την αντιμετώπιση της και μπορούμε έτσι καταλήγοντας στο τι την προκαλεί , να εφαρμόσουμε και τις ανάλογες συμπεριφορές για να την περιορίσουμε και τελικά να την εξαλείψουμε.


Η ζήλια συνήθως προκαλείται από ένα γεγονός , μια πράξη του /της συντρόφου μας , ή ένα άλλο άτομο εκτός σχέσης. 

Πρέπει λοιπόν να διερευνήσουμε , τι συνέβηκε την πρώτη φορά που πιάσαμε τον εαυτό μας να αισθάνεται αισθήματα ζήλιας για τον / την σύντροφο μας.
 Τι έγινε λοιπόν που θεωρείται το σημείο μηδέν στην ζήλια μας ;
 Μήπως κάποιος σας είπε κάτι για τον / την σύντροφο σας που σας ενόχλησε; Μήπως ένας /μια πρώην ξαφνικά φέρθηκαν σας παραπάνω από πρώην ; 
Μήπως ο /η σύντροφος σας έκανε κάτι σε σχέση με το αντίθετο φύλο που σας έκανε να νιώσετε ζήλια;
 Αναρωτηθείτε και θυμηθείτε με όσο μεγαλύτερη σαφήνεια είναι δυνατόν.

Αφού ρωτήσετε τον εαυτό σας τις πιο πάνω ερωτήσεις θα καταλήξετε στο γιατί προκλήθηκε αρχικά η ζήλια και η καχυποψία σε σχέση με τον / την σύντροφο σας. Υπάρχει και το ενδεχόμενο , του να συνειδητοποιήσετε ότι δεν υπήρξε κανένας σοβαρός λόγος αλλά ότι εσείς έχετε την τάση να ζηλεύετε χωρίς ιδιαίτερες αιτίες.

Αν σας ενόχλησε άτι που έκανε ο /η σύντροφος σας , τότε προσπαθείτε να καθορίσετε τους λόγους για τους οποίους συμπεριφέρθηκε με αυτό τον τρόπο και τι ακριβώς επηρέασε εσάς. 

Μήπως είδατε μια παρόμοια συμπεριφορά σε κάποια προηγούμενη σας σχέση ;
Μήπως  ο / η σύντροφος σας ξεπέρασε κάποιο όριο που έχετε εσείς στο μυαλό σας σε σχέση με την μεταξύ σας σχέση και που ο / η σύντροφος σας δεν το γνώριζε ; 
Μόλις έχετε κατανοήσει πλήρως τους λόγους , τότε κάντε μια συζήτηση με τον / την σύντροφο σας και εξηγείστε του / της τι συνέβη. 
Μπορεί όλα να είναι μια παρεξήγηση που θα λυθεί εύκολα και γρήγορα. Εξηγώντας στον / στην σύντροφο σας τους λόγους που η συμπεριφορά του / της σας επηρέασε θα αποφύγετε την δημιουργία τέτοιων παρεξηγήσεων και στο μέλλον. 
Μιλήστε ανοικτά!


Αν ένα τρίτο άτομο ευθύνεται για τα συναισθήματα ζήλιας που σας δημιουργήθηκαν , προσπαθήστε να καταλάβετε ποια ήταν τα κίνητρα και οι σκοποί του ατόμου αυτού για να σας πει κάποια αρνητικά λόγια για τον /την σύντροφο σας ή ακόμα χειρότερα για να φλερτάρει τον /την σύντροφο σας επιδεικτικά μπροστά στα μάτια σας.


 Πριν καταλήξετε σε οποιοδήποτε συμπέρασμα , ρωτήστε και την γνώμη του / της συντρόφου σας...
 Εάν η στάση του τρίτου ατόμου απέναντι στον / την σύντροφο σας , σας ενοχλεί συστηματικά συζητήστε το και πάλι με τον / την σύντροφο σας και αποφασίστε με ποιο τρόπο θα χειρίζεστε και θα συμπεριφέρεστε σε αυτό το άτομο από δω και στο εξής.

Να θυμάστε πάντα ότι η ζήλια είναι το αποτέλεσμα κάποιας ανασφάλειας που μπορεί να αισθάνεστε για τον εαυτό σας ή για την σχέση σας γενικότερα. 

Αν επικεντρωθείτε στο να ενδυναμώστε την αυτοπεποίθηση σας ή την σχέση σας τότε θα καταλάβετε ότι η ζήλια θα περιοριστεί στο ελάχιστο. 
Και η δική σας , αλλά και του / της συντρόφου σας...
γι αυτο ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!πριν χαλασετε τη σχεση σας με τη ΖΗΛΕΙΑ ΣΑΣ!!!! 
κανετε ΔΙΑΛΟΓΟ και πιστεψτε με με το διαλογο λυνονται ΟΛΑ τα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ!!!!!

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Η ανάγκη και ο ρόλος του φιλοσοφείν στον άνθρωπο(NTR)





Η ανάγκη και ο ρόλος του φιλοσοφείν στον άνθρωπο***

Το φιλοσοφείν αποτελεί μια βαθιά φυσική (πνευματική) ικανότητα του ανθρώπου.
 Με αυτήν προσπαθεί, δραστηριοποιώντας τις λογικο-πνευματικές διαδικασίες που διαθέτει, να ξεπεράσει μια προβληματική κατάσταση, εξωτερική ή εσωτερική, φτάνοντας στα βαθύτερα αίτια αυτής, φτάνοντας δηλαδή στην εξ αντικειμένου Αλήθεια (Νομοτέλεια) από την οποία προέρχεται και η οποία διέπει κάθε δημιούργημα και κάθε φαινόμενο.

Ο κάθε άνθρωπος διαθέτει αυτή την ικανότητα από τη στιγμή που θα γεννηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο.
 Όμως και αυτή, όπως και πολλές που αναφέρονται σε διάφορα λειτουργικά επίπεδα και υποστάσεις του (όπως π.χ. το να μιλάει, να περπατάει, να χαίρεται κ.λπ.), υπάρχει σε μια αρχική φάση, σε κατάσταση δυνατότητας. 
Για να μετεξελιχθεί λοιπόν σε ικανότητα, απαιτούνται ορισμένες προϋποθέσεις (όπως ακριβώς για να βγει ένα πουλάκι από το αβγό, για να γεννήσει ένα μωρό μια γυναίκα κ.λπ.
Χωρίς αυτές τις απαραίτητες προϋποθέσεις η δυνατότητα δεν εξελίσσεται σε λειτουργική ικανότητα. Παραμένει πάντα δυνατότητα. Και ως τέτοια είναι σαν να μην υπάρχει.
Ενδέχεται βέβαια, στην περίπτωση που δεν πληρούνται επακριβώς όλες οι προϋποθέσεις, να υπάρξει μεν μετασχηματισμός της δυνατότητας σε ικανότητα, αλλά αυτός να είναι ελλιπής. Η ικανότητα δηλαδή να χωλαίνει, να έχει κενά, να μην είναι πλήρης.
Πειράματα που έχουν γίνει από “ψυχολόγους” άλλων εποχών σε ζώα έχουν δείξει ότι, εάν δεν δραστηριοποιηθούν βασικές σωματικές λειτουργίες και όργανα, (βάδιση, όραση κ.λπ.) μέχρι μια ορισμένη χρονική στιγμή από τη γέννηση του ζωντανού οργανισμού (κρίσιμη περίοδος), αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ να δραστηριοποιήσει αυτές τις λειτουργίες του και τα όργανά του και να "δουλέψουν" αυτά σωστά. Και αυτό, χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως βλάβη σ’ αυτά καθαυτά.
Ό,τι δε ισχύει στο σωματικό επίπεδο ενός ζωντανού οργανισμού είναι φυσικό και λογικό, προκειμένου για τον άνθρωπο, να ισχύει ανάλογα και για τις άλλες υποστάσεις του, την ψυχική και την πνευματική.
Αυτό σημαίνει ότι, άμα δεν ερεθιστούν και δεν δραστηριοποιηθούν οι βασικές (φυσικές) λειτουργίες του ανθρώπου, δεν θα μπορέσουν ποτέ αυτές να λειτουργήσουν πλήρως, έως καθόλου, σύμφωνα με τις φυσικές δυνατότητές τους.
Το ίδιο ισχύει αναλογικά και με το ίδιο το Εγώ, τον πυρήνα του ανθρώπου, ως προς τις δύο βασικές δυνατότητές του με τις οποίες “γεννιέται” στον κόσμο, την κρίση και τη βούληση καθώς επίσης και με όλες τις άλλες ιδιαίτερες αρετές και χαρακτηριστικά του.
Αυτό που συντελεί αποφασιστικά στη μετατροπή όλων των βασικών λειτουργιών, γνωρισμάτων και αρετών του ανθρώπου (τρεις υποστάσεις και Εγώ) από το επίπεδο των δυνατοτήτων (σπόροι) σε έκφραση ικανοτήτων (άνθηση, καρποφόρησε), είναι προφανώς ο έγκαιρος και σωστός ερεθισμός και κινητοποίηση αυτών από το περιβάλλον (τρισυπόστατο) στο οποίο ζει ο άνθρωπος.
Στο βαθμό που το τρισυπόστατο περιβάλλον του ανθρώπου στο οποίο αυτός γεννήθηκε και ζει (ιδιαίτερα δε κατά την πρώτη και “κρίσιμη περίοδο” της ζωής του, κατά την οποία συντελείται η φυσική ανάπτυξη όλων των λειτουργιών και των οργάνων του τρισυπόστατου οργανισμού του καθώς επίσης και του ίδιου του Εγώ) καλύπτει, περισσότερο ή λιγότερο, και ανταποκρίνεται στις συγκεκριμένες αναπτυξιακές ανάγκες αυτού του οργανισμού, ανάλογα θα συντελεστεί και η μετατροπή των δυνατοτήτων σε ικανότητες.
Για παράδειγμα, εάν ένας ζωντανός οργανισμός διέθετε μόνον υλική υπόσταση, τότε, για να μετατραπούν οι δυνατότητες αυτής σε ικανότητες και να αρχίσουν να λειτουργούν πλήρως σύμφωνα με τη φύση του, θα αρκούσαν ερεθίσματα μόνον από το υλικό περιβάλλον.
Και οι ικανότητες ενός τέτοιου “μονοδιάστατου” οργανισμού δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες από τις δύο θεμελιώδεις ικανότητες που αναπτύσσουν και σφραγίζουν κάθε ζωντανό οργανισμό: την αυτοσυντήρηση και την αναπαραγωγή.
Η φυσική ιεραρχία εδώ (η οποία σφραγίζει τις λειτουργίες κάθε ζωντανού - φυσικού - οργανισμού) εντάσσει τη δεύτερη ικανότητα στην πρώτη. Η αυτοσυντήρηση δηλαδή θεωρείται η πρώτη από τις βασικές ικανότητες κάθε οργανισμού.
Αυτή εκφράζεται δεχόμενος ο οργανισμός από το περιβάλλον του την κατάλληλη για τις ανάγκες του τροφή (χημικές ουσίες που διαθέτει ήδη ο υλικός οργανισμός-υπόσταση). Η τροφή αυτή δραστηριοποιεί τον υλικό οργανισμό (τις ήδη υπάρχουσες αντίστοιχες χημικές – υλικές - ουσίες) και έτσι αυτός τρέφεται, ζωογονείται. Έτσι αυτοσυντηρείται και εξασφαλίζει την ύπαρξή του στη ζωή. Με άλλα λόγια, ζει.
Προκειμένου όμως για τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει, τον πολύπλοκο και πολυεπίπεδο (πολυδιάστατο) αυτόν ζωντανό οργανισμό, θα πρέπει να δούμε αυτές τις δύο θεμελιώδεις φυσικές δυνατότητες και λειτουργίες που σφραγίζουν κάθε ζωντανό οργανισμό πώς εμφανίζονται στα διάφορα επίπεδά του και ποιες είναι οι αντίστοιχες “τροφές” με τις οποίες έχει ανάγκη απ’ έξω (από το περιβάλλον) για να τραφεί αυτός και να εξασφαλίσει την ύπαρξή του στη ζωή, σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές αυτής.
Αρχίζοντας λοιπόν από την πρώτη θεμελιώδη φυσική ικανότητα και λειτουργία κάθε ζωντανού οργανισμού, την αυτοσυντήρηση, στο αμέσως ανώτερο ιεραρχικά επίπεδο ύπαρξης του ανθρώπου ύστερα από το υλικό, στο ψυχικό, η “τροφή” που έχει ανάγκη να πάρει, προφανώς από το αντίστοιχο ψυχικό περιβάλλον στο οποίο ζει, για να συντηρηθεί, είναι αναγκαστικά τελείως διαφορετική από αυτή του υλικού περιβάλλοντος.
Οι πιο “υγιεινές και θρεπτικές τροφές” που τρέφουν με τον καλύτερο τρόπο τον ψυχικό οργανισμό (διεγείρουν δηλαδή τις ήδη υπάρχουσες αντίστοιχες ψυχικές ουσίες που υπάρχουν σε κατάσταση δυνατοτήτων, εξασφαλίζοντας σ’ αυτόν την εύρυθμη φυσική λειτουργία του, τη ζωή του), είναι ό,τι δημιουργεί σ’ αυτόν την κατάσταση της γαλήνης και της χαράς. (Στην πραγματικότητα είναι δύο όψεις μιας κατάστασης της ψυχής.) Αυτή είναι η φυσική (υγιεινή) κατάσταση που πρέπει να διέπει συνεχώς την ψυχή, προκειμένου αυτή, απαλλαγμένη από τις κύριες διαταραχές της, τα πάθη, να “θρέφεται υγιεινά” και με τον καλύτερο τρόπο από το συγκεκριμένο χώρο, έτσι ώστε να εξασφαλίζονται η φυσική λειτουργία της και η ζωή της.
Στο τρίτο επίπεδο ύπαρξης, στο πνεύμα του, η αντίστοιχη “υγιεινή τροφή” (πνευματικές ουσίες) που θρέφει το πνεύμα με τον καλύτερο και τον πιο φυσικό τρόπο και εξασφαλίζει στον άνθρωπο την ακέραιη ύπαρξή του και τη σωστή ζωή του σ’ αυτό το επίπεδο, είναι η κατάσταση της ταπεινοφροσύνης και της νηφαλιότητας. (Και εδώ πρόκειται για τις δύο όψεις μιας κατάστασης.)
Μ’ αυτές τις καταστάσεις το πνεύμα εξασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται καθαρά την Αλήθεια τόσο στην ατομική ζωή του, ως πνευματική οντότητα και ύπαρξη, όσο και στην κοινωνική και να ευθυγραμμίζεται (αυτορρυθμίζομαι) μ΄ αυτή. Εξασφαλίζει δηλαδή πώς πρέπει να ενεργεί και ποιες αποφάσεις πρέπει να παίρνει κάθε στιγμή, αφού στην ιεραρχία του ανθρώπινου οργανισμού αυτό βρίσκεται πιο ψηλά, αυτό είναι που αποφασίζει τελικά και για τον τρόπο ζωής και την τελική τύχη του ανθρώπου.
Και φυσικά, σ’ αυτή την κατάσταση ευρισκόμενο το πνεύμα εξασφαλίζει πάνω απ’ όλα την καλή επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό του, τον πυρήνα του, το Εγώ. Αυτό και μόνον αυτό εξασφαλίζει τη σωστή και επιτυχή ζωή του ανθρώπου σ’ αυτόν τον κόσμο. Εξασφαλίζει δηλαδή το “ζην κατά φύσιν”, αφού μόνον το Εγώ, ο φυσικός αυτός "κυβερνήτης" του ανθρώπου, “γνωρίζει” ακριβώς τόσο το σκοπό της ύπαρξής του σ’ αυτή τη ζωή όσο και τον τρόπο (την “πορεία”) με τον οποίο θα επιτευχθεί αυτός.
Τέλος, αυτό τούτο το Εγώ, ο πυρήνας του πνεύματος και ολόκληρου του ανθρώπου, το καθεαυτό ανθρώπινο ον, εξασφαλίζει τη ζωή του και την ύπαρξή του, με άλλα λόγια “θρέφεται” (από τις αντίστοιχες πνευματικές ουσίες), με το βαθμό αυτογνωσίας του (ή αυτοσυνείδηση) που αποκτά. Αυτό είναι η δύναμή του, η “τροφή” του, αυτό το κάνει να υπάρχει και να ζει περισσότερο (με ποιοτική, δυναμική και όχι με ποσοτική έννοια) και να εκφράζει πιο δυναμικά και καθαρά το θέλω του και έτσι να γίνεται καλύτερα αυτό αντιληπτό από το πνεύμα του, το οποίο προσπαθεί να ευθυγραμμίζεται κάθε στιγμή με αυτό, ευθυγραμμίζοντας ταυτόχρονα και τις λειτουργίες των υπόλοιπων υποστάσεών του.
Αυτή η “υπόδειξη”, η οποία αποτελεί τον αντικειμενικό σκοπό της ζωής του στον κόσμο, δίδεται στον άνθρωπο κατά κύριο λόγο από μέσα του, από το βαθύτερο σημείο της ύπαρξής του, από το Εγώ, κάθε στιγμή της ζωής του σ’ αυτόν τον κόσμο, στο βαθμό (ένταση) που μπορεί, που του επιτρέπουν δηλαδή οι δυνάμεις του. Ταυτόχρονα όμως του δίδεται και απ΄ έξω, από την αρχή της εμφάνισής του στη γη και σε κάθε εποχή, με διαφόρους τρόπους μέσω "ξεχωριστών", εκλεκτών ανθρώπων” (οδηγών του ανθρώπου).
Όσον αφορά τη δεύτερη θεμελιώδη φυσική ικανότητα και λειτουργία του, την αναπαραγωγή (του είδους του), στον υλικό οργανισμό (υπόσταση) του ανθρώπου, αυτή επιτυγχάνεται με το γνωστό κοινό τρόπο που γινόταν ανέκαθεν από κάθε ζωντανό οργανισμό. Με την προσφορά δηλαδή (“προικοδότηση”) γενετικού υλικού στο “θυγατρικό” από τα δύο “μητρικά” γένη, το άρρεν και το θήλυ, στα οποία διακρίνεται και από τα οποία συντίθεται κάθε ζωντανός οργανισμός.
Αυτή η ίδια αναπαραγωγική δραστηριότητα στην υλική υπόσταση του ανθρώπου ασκούμενη ενισχύεται, “θρέφεται” και λειτουργεί αυτομάτως σ’ αυτό το επίπεδο. Η ομαλότητα αυτής της λειτουργίας (ικανότητας) εδώ, εάν δεν συντρέχουν εγγενείς λειτουργικές διαταραχές και ανωμαλίες, δύσκολα διαταράσσεται.
Στο επόμενο ιεραρχικά επίπεδο του ανθρώπου, στην ψυχή, η “αναπαραγωγική δραστηριότητα” συντελείται στο βαθμό που έχει καλυφθεί επιτυχώς η πρώτη θεμελιώδης λειτουργία και ικανότητα της ψυχής, όπως αναφέρεται πιο πάνω. Η “νέα ύπαρξη” που γεννιέται από την ένωση δύο “ψυχικών σωμάτων” είναι του αντίστοιχου επιπέδου. Είναι δηλαδή μια ψυχική ύπαρξη (οντότητα), ψυχικής προφανώς υφής, η οποία “ζει” (υπάρχει) στο ψυχικό περιβάλλον ανεξάρτητα από τις “μητρικές οντότητες” που το γέννησαν.
Ανάλογη είναι και η κατάσταση στο πνεύμα. Η αναπαραγωγική δραστηριότητα και εδώ, η οποία είναι ανάλογη της λειτουργικής ικανότητας που επετεύχθη στην πρώτη θεμελιώδη λειτουργία και ικανότητα του πνεύματος, εμφανίζει, “γεννά” μια νέα ύπαρξη (οντότητα, ιδιομορφή) πνευματικής υφής στον αντίστοιχο πνευματικό κόσμο (περιβάλλον). Αυτή, όπως και οι προηγούμενες, ζει και κινείται ανεξάρτητα από τις μητρικές (γεννητικές). Ο όρος “μητρικές” εδώ, τόσο στο πνευματικό όσο και στο ψυχικό επίπεδο, διαφοροποιείται από την έννοια που δίδεται στο υλικό επίπεδο με το φυλετικό διαχωρισμό αυτών σε άρρεν και θήλυ. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι ταυτόχρονα άρρεν και θήλυ στοιχείο. Άρρεν για τους άλλους (με το να τους “γεννά”, να τους εμπνέει ιδέες και αισθήματα…), και θήλυ για τον εαυτό του, (“γεννά” ο ίδιος ιδέες ή αισθήματα που του ενέπνευσαν κάποιοι άλλοι, πρόσωπα ή μη, από το περιβάλλον του.)
Μέσα σ’ αυτό το συνεχές “γίγνεσθαι” κάθε οντότητα, σε οποιοδήποτε από το τρισυπόστατο περιβάλλον (κόσμο) και αν βρίσκεται, μέσα από την κυκλική τροχιά της ύπαρξής της, (γέννηση, ωρίμανση, θάνατος), υπηρετεί την αέναη εξελικτική πορεία των “δημιουργικών δυνάμεων” οι οποίες “αντιμάχονται” τις “άλλες” παγκόσμιες δυνάμεις, τις ενάντιες των πρώτων, τις “καταστρεπτικές” ή αρνητικές.
Η “Δύναμη” με την οποία οι δημιουργικές δυνάμεις του Σύμπαντος δημιουργούν, ζωογονούν, τρέφουν (συντηρούν) και συνέχουν κάθε δημιούργημά τους, (κάθε τι που υπάρχει στη φύση), με την οποία τελικά δημιουργούν (γεννούν) ζωή παντού, έχει πάρει από τον άνθρωπο ένα πολύ κοινό όνομα και, ταυτόχρονα, το περισσότερο παρεξηγημένο από αυτόν. Πρόκειται για την Αγάπη.
Ό, τι και να πει κάποιος γι’ αυτή την κατάσταση (και πολλοί έχουν προσπαθήσει να την προσεγγίσουν, να την περιγράψουν και να τη χαρακτηρίσουν σε διάφορες εποχές), δεν πρόκειται ποτέ να την ορίσει. Αντιθέτως, όσο προσπαθεί ο άνθρωπος να την περιγράψει και να την ορίσει, τόσο τη διαστρεβλώνει και, τελικά, την καλύπτει, την περιορίζει, αφού θεωρεί ότι ανήκει πότε στο υλικό, πότε στο ψυχικό και πότε στο πνευματικό επίπεδο (υπόσταση) στον άνθρωπο. Αυτή όμως “δεν είναι πουθενά, ταυτόχρονα όμως είναι και παντού”, αφού ταυτίζεται με αυτές τις “δυνάμεις” που είναι ασύλληπτες από την ανθρώπινη διάνοια. Μόνο βιωματικά (εγωιστικά) μπορεί να τις “δει” και να τις “γνωρίσει” κάποιος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει επομένως και για την Αγάπη…
Ξαναγυρίζοντας στο κεντρικό θέμα αυτού του κεφαλαίου, για την ανάγκη και το ρόλο τού “φιλοσοφείν” στον άνθρωπο, μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας ότι, σε κάθε εποχή της ιστορίας του ανθρώπου, οι “λίγοι” ήταν πάντα εκείνοι που είχαν αναπτύξει την ικανότητα αυτή, ικανότητα καθαρά πνευματική. Οι “πολλοί” κάλυπταν τη βαθιά ανάγκη που είχε πάντα ο άνθρωπος, προικισμένος από τη φύση, για υπέρβαση του γήινου εαυτού του και της γήινης ζωής του, κατά κύριο λόγο μέσω της πίστης. (βλ. σχετικά και σε προηγούμενο κεφάλαιο).
Η δυνατότητα δηλαδή αυτή του “φιλοσοφείν”, της πνευματικής δηλαδή έρευνας της (μέσω των λογικών διαδικασιών) Αλήθειας, δεν είχε αναπτυχθεί το ίδιο σε όλους. Δεν είχε δηλαδή μετεξελιχθεί εξίσου σε όλους σε ικανότητα. Η ελλιπής και ατελής πνευματική ανάπτυξη (ωρίμανση) σύμφωνα με τα παραπάνω και η απαλλαγή αυτού του “χώρου” από ξένες και αρνητικές επιβαρύνσεις (όπως ψυχικά πάθη, νοοτροπίες, κ.λπ.) δεν επέτρεπαν στις λογικές δυνατότητες να δραστηριοποιηθούν ελεύθερα. Έτσι, αναπόφευκτα, και οι “συλλήψεις” του ανθρώπου (γεννήσεις) στον πνευματικό χώρο, σύμφωνα με τα παραπάνω, ήταν ελλιπείς. Όχι δηλαδή σαφείς και αληθινές, (πραγματικές ιδέες-οντότητες). Και επειδή “ενός κακού μύρια έπονται”, είναι φυσικό αυτές να “γεννούν” με τη σειρά τους ακόμα πιο μπερδεμένες και ανυπόστατες ιδέες- “τέκνα” κ.ο.κ.
Έτσι, σιγά σιγά οι άνθρωποι, κάτω από τη φυσική πνευματική ανάγκη για έρευνα και γνώση της Αλήθειας, οδηγούμενοι από άτομα ουσιαστικά ακατάλληλα (ανέτοιμα, ανίκανα) γι’ αυτή τη “δουλειά”, έβγαζαν συμπεράσματα και δέχονταν “Αλήθειες” (π.χ. για τη φύση, για την προέλευση και τον προορισμό του ανθρώπου κ.λπ.) που είχαν μικρή ή καμία σχέση με την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι στην κατάσταση της πλάνης. Αποτέλεσμα αυτής της πλάνης ήταν ο άνθρωπος να απομακρύνεται συνεχώς από την Αλήθεια, όχι μόνο θεωρητικά (φιλοσοφικά), αλλά κυρίως στην πράξη, στην καθημερινή ζωή του, αφού ο καθένας, ασυνείδητα, ζει τελικά σε όλες της πτυχές της ζωής του σύμφωνα με αυτό που πιστεύει και δέχεται ως αληθινό.
Σε ανάλογη θέση βρισκόταν και η πίστη του, η συμπληρωματική και εξίσου βαθιά με την πρώτη ανάγκη και δυνατότητά του, η οποία καλύπτει (συμπληρώνει) ό,τι δεν μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος με το πνεύμα του (λογικές διεργασίες).
Ουσιαστικά, σ’ αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος, μη βρίσκοντας καμία ικανοποίηση των υπερβατικών αναγκών του και καμία ωφέλεια με τη δυνατότητα αυτή που έχει να φιλοσοφεί, τόσο στην υλική ζωή του όσο και στην ψυχική και την πνευματική, άρχισε σταδιακά να την εγκαταλείπει και να μην την ασκεί. Το ίδιο και για τον ίδιο λόγο έκανε και εκείνος που χρησιμοποιούσε περισσότερο για κάλυψη των ίδιων αναγκών με τον πρώτο τη δυνατότητα της πίστης (...στην Αλήθεια).
Αυτό ήταν μια αναπόφευκτη, ασυνείδητη αντίδραση του ανθρώπου, αφού έβλεπε εκ των αποτελεσμάτων (από την ποιότητα δηλαδή της ζωής που ζούσε) ότι τόσο με τη λογική έρευνα της Αλήθειας όσο και με την πίστη του σ’ αυτή δεν οδηγούνταν τελικά πουθενά. Η εσωτερική ανάγκη του για υπέρβαση έμενε μετέωρη.
Έτσι, ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σταδιακά και αρχίζει να λειτουργεί πνευματικά (και κατ’ επέκταση να ζει ανάλογα και τη ζωή του) άλογα και παράλογα, απομακρυνόμενος τελείως από την πνευματική δυνατότητα του φιλοσοφείν και μέσα από αυτήν την κατάσταση να διαμορφώνει τις “αλήθειες” του.
Το ίδιο αντίστοιχα συμβαίνει και σ’ εκείνους που κάλυπταν τις υπερβατικές ανάγκες τους κατά κύριο λόγο μέσω της πίστης (στην Αλήθεια). Αυτοί εδώ ή πιστεύοντας σε μια Αλήθεια πλανερή ή λειτουργώντας αντιδραστικά αυτοχαρακτηρίζονταν “άπιστοι”, δηλαδή πίστευαν ότι δεν υπάρχει αντικειμενική Αλήθεια… (Και αυτή βεβαίως η “θέση” αποτελεί πίστη. Μια πίστη όμως που είναι πλανερή...)
Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο μέσος άνθρωπος-μέλος των σύγχρονων “δυτικών” κοινωνιών, σιγά σιγά έχει μεταμορφωθεί σε μια καταναλωτική και ηδονοθηρική ύπαρξη και απομονωμένος από τους γύρω του, ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του υλική ευημερία και ευχαρίστηση, για τις οποίες ασχολείται ασταμάτητα (μηχανικά) νύχτα και μέρα, δείχνει να έχει χάσει αυτές τις έμφυτες δυνατότητές του για υπέρβαση.
Με άλλα λόγια, με τη ζωή που έχει διαμορφώσει, δείχνει να τις έχει αυτές προσαρμόσει και να τις έχει θέσει στην υπηρέτηση του μοναδικού στόχου που, εν γνώσει του (ευρισκόμενος εν πλάνη) ή εν αγνοία του, έχει βάλει στη ζωή του: την προαγωγή και τη βελτίωση της εξωτερικής (υλικής) ζωής του, αδιαφορώντας όχι μόνο για τη ζωή και τις ανάγκες των γύρω του, αλλά και για την κατάσταση που υπάρχει στη δική του εσωτερική ζωή.
Τόσο η έμφυτη δυνατότητα του φιλοσοφείν όσο και εκείνη της πίστης έχουν ουσιαστικά εκφυλιστεί και έχουν μετουσιωθεί σε μία συνεχή αγωνία, άγχος και ένταση των ψυχικών και των πνευματικών δυνάμεών του για την επίτευξη αυτού και μόνο του στόχου. Ενός στόχου που σύμφωνα με τη Φιλοσοφική Ψυχολογία και Ψυχοθεραπεία φανερώνει την ουσιαστική ανυπαρξία του πραγματικού Εγώ, του “φυσικού κυβερνήτη” της ανθρώπινης ύπαρξης. Στη θέση δε αυτού έχουν αναρριχηθεί και καθοδηγούν το “ανθρώπινο σκάφος” τα διάφορα ατελή, ασυνείδητα και διαχωριστικά εγώ (ψευτο-εγώ) των υποστάσεών του. Αυτά, προσπαθώντας να επικρατήσει το ένα έναντι των άλλων, οδηγούν τον άνθρωπο (“σκάφος”) πότε από εδώ και πότε από εκεί, προσπαθώντας να καλύψει το καθένα, ευρισκόμενο στην “εξουσία” (στο “πηδάλιο”), τις δικές του επιδιώξεις και στόχους (υπέρμετρη φιλοδοξία, πλεονεξία, ηδονοθηρα, αναισθησία στον πόνο και στα προβλήματα του άλλου κ.λπ) που αποσκοπούν στην κάλυψη στιγμιαίων και ατομικών (εγωιστικών) υλικών αναγκών, αναγκών δηλαδή της εξωτερικής ζωής του, οι οποίες δεν έχουν ουσιαστικά καμία σχέση με τους πραγματικούς στόχους και τις ανάγκες του ανθρώπου. Καμία σχέση δηλαδή με το πραγματικό συμφέρον του αληθινού εαυτού του.
Ακόμα όμως και σ’ αυτή την κατάσταση ευρισκόμενος ο άνθρωπος, με ουσιαστικά ανύπαρκτο (αδύναμο) το Εγώ του, αυτό εξακολουθεί στο βάθος του να “ζει”, να “σιγοκαίει η φλόγα του”… Τούτο γίνεται έκδηλο όταν στον κάθε άνθρωπο που ζει μια ζωή τελείως πλανεμένη, καθοδηγούμενη από τα διάφορα ψευτο-εγώ του, έρχονται πάντα κάποιες στιγμές-ευκαιρίες, έστω και φευγαλέα, που νιώθει ότι “κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του” -ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του και από το τρόπο που ζει- και προσπαθεί από “κάπου να πιαστεί” για να την αλλάξει…
Η ανάγκη για να ξαναζωντανέψει και να επαναδραστηριοποιήσει και πάλι τις βασικές υπερβατικές δυνατότητες που διαθέτει, τη δυνατότητα του φιλοσοφείν υγιώς και τη δυνατότητα της υγιούς πίστης, αφού  τις απαλλάξει από κάθε ξένο και πλανερό στοιχείο, είναι, κυριολεκτικά για την ύπαρξή του, ζωτικής σημασίας.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνον εάν βοηθήσει αποτελεσματικά το “ημιθανές” 
Εγώ του να αναστηθεί. Να δραστηριοποιηθεί δηλαδή και να αναλάβει τη “φυσική θέση του” (τη θέση του “κυβερνήτη”), εκδιώκονται βίαια (δυναμικά) τους “εμπόρους και αργυραμοιβούς” που έχουν μετατρέψει τον ιερό χώρο του σε “χώρο εμπορίου” πρόσκαιρων απολαύσεων και πονηρών συναλλαγών…