Υπάρχουν άραγε αλήθειες....(NTR)

Υπάρχουν άραγε αλήθειες που δεν σκοντάφτουν στην πραγματικότητα;

Ότι προπορεύεται, ή ότι ακολουθεί είναι συνήθεια, εξάρτηση, συμβιβασμός.

Μοναξιά δεν σημαίνει απαραίτητα κλείσιμο στον εαυτό κι αποστασιοποίηση από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Υπάρχει και η βαθύτατη υπαρξιακή μοναξιά που νιώθουν ανά τους αιώνες οι πολύ ευαίσθητα σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Αυτοί που αγαπούν να δίνονται

και που αφήνουν πίσω τους έργο ψυχής.!

Φυσικά δεν έχει σχέση με την απώλεια ή την απουσία αξιών.

Όσο πιο καθαρά βλέπεις με τα μάτια της ψυχής πάντα,

τόσο πιο μόνος μένεις.

Μοναξιά νιώθουν οι απλοί άνθρωποι που στηρίζουν ταπεινά τα βαθύτερα θέλω τους

κι αυτά τα θέλω δεν μιλάνε την τρέχουσα γλώσσα του χρήματος της διαφθοράς, του δήθεν, της αδικίας,

και του παραλογισμού που όλοι λίγο ή πολύ βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας.

Μοναξιά νιώθεις όταν στέκεσαι απέναντι στην ύπαρξη και στην παγωνιά του θανάτου,

στα λόγια που δεν γίνονται ποτέ πράξεις, στην αχαριστία στην αδικία στην οξεία βλακεία των ημερών.

Όσο πιο ανθρώπινα πικραμένος νιώθεις,

τόσο πιο υπαρξιακά μόνος μένεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχεις φίλους ή ότι στερείσαι της αγάπης, ή ότι σου λείπει κάτι.

Αντιθέτως σου περισσεύει πολύ ψυχή και συναίσθημα θα έλεγα.

Κάποια στιγμή λοιπόν ξυπνάς με όλη τη σημασία της λέξης,

κι ανακαλύπτεις ότι απλά δεν μπορείς άλλο να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου

και ότι οι σιωπές σου είναι και οι ανάσες σου.

Κι έτσι.. μια ουτοπία και μια σκληρή πραγματικότητα εναλλάσσονται στις ζωές όλων μας.

Να σ' αγαπήσουν γι αυτό που είσαι. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Ουτοπία δεν έχει καταντήσει..

Δεν μπορείς να δεις της αυγής το φώς ν' ανάβει αν δεν έχεις διαβεί πρώτα το μονοπάτι της νυχτιάς.

Νόμος της φύσης. Πραγματικότητα απτή.

Αυτόνομη δύναμη είναι το μυαλό μας κι αβοήθητη μοναξιά η ενσυναίσθησητης ευαισθησίας, των αδυναμιών και της μηδαμινότητας μας.