Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Η Καρδιά της Μάνας ...(NTR)






Η μητέρα είναι η φλόγα που δεν καίει, αλλά συντηρεί τη φωτιά».

Όλα τα παρακάτω αποτυπώνονται στο ποίημα του Ζαν Ρισπέν «Η καρδιά της μάνας».

Η καρδιά της μάνας


Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
-Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδία,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μανας σου να φέρης την καρδιά
να ρίξω να την φάη το σκυλί μου

Τρέχει ο νιός, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάη μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
-Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!


Πάντα με συγκινούσε αυτό... Τώρα που έγινα μάνα απλά κλαίω... Νομίζω ότι αποτυπώνει καθαρά και ουσιαστικά την έννοια ΜΑΝΑ!

Θυμαμαι που μου το ελεγε η μαμα μου οταν θυμωνα μαζι της και με εκανε και εκλαιγα καθε φορα που το ακουγα…. Τωρα που ειμαι και εγω μανα το καταλαβαινω ακομα καλυτερα και κλαιω ακομα πιο πολυ….(γιατι η μανουλα μου δεν υπαρχει στη Ζωη!!!!!)



αφιερωμενο στα παιδακια μου!!!
με συγκινει απιστευτα!

***ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ***ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”




Για τα ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Βάλε στο μέρος της καρδιάς το πρωινό φιλί μου
κι έλα για λίγο να σε δω, άστρο και γιασεμί μου.

Έλα και σου ’χω έτοιμα φτερά για να πετάξεις
τα όνειρα σου μάτια μου για να τα κάνεις πράξεις.
Στον ουρανό φτερούγισε σε θάλασσες, σε δάση.
Μα όσο μακριά μου κι αν πετάς ποτέ να μη ξεχάσεις,
στις προσευχές θα βρίσκεσαι και μες στην αγκαλιά μου
στη σκέψη και στα όνειρα στους χτύπους της καρδιάς μου.

Την πρωινή μου την ευχή σου στέλνω πριν χαράξει,
από το μάτι του κακού αυτή να σε φυλάξει.
Κι όταν ξυπνάς κάθε πρωί τον ήλιο σαν κοιτάξεις,
στην αγκαλιά του πρωινού ποτέ να μη ξεχάσεις,
να ψάχνεις μέσα στη ζωή, τα άνθη τα λευκά της
και την ευχή μου θα τη βρεις μέσα στη μυρωδιά της.











Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος.
Κλείστηκε στο δωμάτιο
κι άρχιζε να στριφογυρίζει
κι όλα τα πράγματα ν΄ αναποδογυρίζει.
Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε
Κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.

«Θεέ μου!» είπε η Μαμά «τι έχεις πάθει;»
«είμαι ένα ανάποδος
και γκρινιάρης
και κανείς δε μ΄αγαπάει» είπε ο μικρός.

«Μικρέ μου» είπε η Μαμά « όπως και να ΄σαι,
εγώ πάντα θα σ΄αγαπώ».
« κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες
και θα μ΄ αγαπούσες;» ρώτησε ο Μικρός.

«Φυσικά» είπε η Μαμά.
«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο,
πάλι θα μ΄αγαπούσες,
πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;»

«Φυσικά» είπε η Μαμά.
«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«Ό, τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός.
«Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;»


«Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα
και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα»
είπε η Μαμά.

« Χαλάει ποτέ η αγάπη;»
ρώτησε ο Μικρός.»

«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά « το μόνο που ξέρω
είναι ότι θα αγαπώ και τα δυο σας για πάντα».

«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε,
θα μας΄αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός?θα μας βλεπεις?
Θα μας προσεχεις?
Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»


Η Μαμά πήρε στην αγκαλιά της
τον Μικρό και την αδελφουλα του και κοίταξαν μαζί
από το παράθυρο τον ουρανό.
Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά
και τ΄αστεράκια ήταν φωτεινά.
«Κοίτα, Μικρέ μου , τ΄αστεράκια
πώς λάμπουνε στον ουρανό.
Ξέρεις πως πολλά απ΄αυτά
έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;»

«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;
Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει
και πάντα μα παντα ζει και ανασαινει




''Μάνα'' κράζει το παιδάκι,
''Μάνα'' ο νιος και ''Μάνα'' ο γέρος,
''Μάνα'' ακούς σε κάθε μέρος,
α ! τι όνομα γλυκό ,

Τη χαρά σου και τη λύπη
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τ' αψηφάει
για το τέκνο π' αγαπάει,
για το τέκνο που φιλεί.

'Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει σ
μ' ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ' α ' πανταίνει
με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει
'0 καημός είναι μεγάλος
Σαν τη μάνα δεν είν' άλλος
εις τον κόσμο Θησαυρός.

Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει,
''Μάνα'' κράζει στ' όνειρό του.
πάντα ''Μάνα'' στον καημό του
είν' ο μόνος στεναγμός !









0 Γάλλος ποιητής Ιωάννης Ρισπέν έγραψε ένα ποίημα με Θέμα τον έξης συγκινητικό μύθο: Μιά μητέρα αγαπούσε υπερβολικά το μονάκριβο υιό της, μέχρι αυτοθυσίας. Κάποτε ο υιός της, όταν μεγάλωσε, αιχμαλωτίστηκε τόσο πολύ από τα Θέλγητρα μιάς γυναίκας, ώστε του ζήτησε να διακόψει κάθε σχέση με τη μητέρα του και μάλιστα να την σφάξει και να φέρει την καρδιά της σ' αυτήν, για να της αποδείξει έτσι την αφοσίωσή του. Ο νέος κατελήφΘη από φρίκη, διότι δεν μπορούσε να φαντασθεί τέτοια εγκληματική πράξη. Αλλά στο τέλος υπέκυψε. Και διέπραξε το φρικτό έγκλημα. Και ενώ κρατούσε στα χέρια του την καρδιά της μάνας του και έτρεχε να την προσφέρει στην πονηρή γυναίκα, ως δείγμα της αφοσίωσής του, σκόνταψε έπεσε κάτω και μαζί του κύλησε κατά γης και ή καρδιά της μάνας του.
Και τότε ή καρδιά, με στοργή και τρυφερότητά, μίλησε και του ψιθύρισε:
«Μήπως κτύπησες παιδί μου;».!!!!!

Χρόνια πολλά μανούλες!
Που φέρνουν στον κόσμο ζωή. Που πλημμυρίζουν τη ζωή με αγάπη, στοργή, συμπόνια. Που με ένα χάδι τους γιατρεύουν τον πόνο και με μια αγκαλιά φτιάχνουν απάνεμο λιμάνι για να μας προφυλάσσουν από τις φουρτούνες. Ακόμα κι όταν δεν είναι εδώ…
«Η καρδιά της μάνας», εκφράζει αυτή την απόλυτη αγάπη της για το παιδί της, που δεν μπορεί να τη σβήσει ούτε ο θάνατος..........!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου