Ποσό ακατανόητος έχει γίνει ο κόσμος όταν προσφέρεις κάτι και κυρίως τον ίδιο σου τον εαυτό, εκείνος απομακρύνεται και φεύγει, αντί να εκτιμήσει αυτό το οποίο αξίζει, ειλικρίνεια, τα αγνά αισθήματα και ο διάλογος τα όποια μας κάνουν να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Απ' όσο φαίνεται όμως αυτό το οποίο αξίζει, αποτραβιέσαι, γιατί δεν μάθαμε να εκτιμούμαι, αυτά που μας αγγίζουν. Ο φόβος από αυτό, πρέπει να αντιμετωπίζεται, γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να μην παλεύουμε για αυτούς που μπορούν να μας χαρίσουν πολλά.
Πλέον έχει γίνει κλασσικό φαινόμενο διότι όπως λέγανε οι παλαιοί, από τότε που χρησιμοποιείται η συγνώμη συνεχώς, έχει χαθεί το φιλότιμο και έχουν αυξηθεί οι πληγωμένοι άνθρωποι.
Δεν είναι κρίμα οι λέξεις που φτιάχτηκαν για ορισμένες περιστάσεις να χάνουν την έννοιά τους, μόνο και μόνο επειδή εμείς δεν διερωτηθήκαμε για το βάρος τους. Ίσως τελικά έχει δίκιο η παλαιά γενιά που μας κατηγορεί ότι χάσαμε το βάρος της αξίας μιας λέξης.
Και γιατί όλα αυτά; Ίσως γιατί ποτέ μας οι περισσότεροι δεν διερωτηθήκαμε για το ότι πραγματικά θέλουμε, ενώ αντίθετα, ενώ μας το προσφέρουν όχι μόνο δεν το παιρνουμε αλλά συνθλίβουμε τον άνθρωπο που εγκάρδια μας το προσφέρει.
Κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους και γω μέσα σε αυτούς, να πληγώνονται με αυτό τον τρόπο. Κουράστηκα να αγαπάω ανθρώπους που δεν μπορούν εκτιμήσουν τους ίδιους τους εαυτούς, και λυπάμαι πραγματικά που ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους στήριξα και στηρίζω τα όνειρα μου.
Για αυτό τελικά η αγάπη και τα λόγια της έχει γίνει στις μέρες μας ένα συνηθισμένο φαινόμενο. Δεν νιώθω ένοχη που τα γράφω αυτά γιατί κάποια στιγμή η αλήθεια πρέπει να λέγεται, τα προβλήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται και οι άνθρωποι που επιλέγουμε να είναι δίπλα μας να μην πληγώνονται. Γιατί ακόμα και στα πιο δύσκολα προβλήματα πρέπει να τους επιτρέπουμε εφόσον πραγματικά το θέλουν να μας βοηθάνε.
Ένας φίλος ναυτικός, μου εξήγησε το «Σ' ΑΓΑΠΩ» όταν λέγεται και το «ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ» που βγάζεις σε ενός λιμανιού το βράδυ πρέπει να ξεχωρίζει, ότι το πρώτο πρέπει να το λες με την καρδιά σου εννοώντας το, ενώ το δεύτερο από το χρώμα που κουβαλάει το πορτοφόλι σου.
«Κάναμε» μια λέξη να μην έχει έννοια και να είναι τις στιγμής χωρίς να παλεύουμε για αυτήν.
Για αυτό οι Άντρες και οι Γυναίκες με την σημασίας της λέξεως χάθηκαν, οι σχέσεις των δύο φύλων δυσκόλεψαν, οι πληγές μέσα μας αυξήθηκαν και η ανεντιμότητα με την απάθεια «κυριαρχεί» .
Πόσο δύσκολο είναι πια να καταλάβουμε ότι τα σημαντικά πράγματα στην ζωή, όπως μια αγκαλιά, ένα συναίσθημα, ένα χαμόγελο και μια λέξη δεν πρέπει να είναι της στιγμής. Πόσο δύσκολο είναι ποια, τους ανθρώπους που αξίζουνε και έχουν κάνει πράγματα για εμάς, να μην τους αφήνουμε να προσπαθούν για κάτι που μας ευχαριστεί.
Πόσο δύσκολο είναι ποια να σταματήσουμε να λέμε βλακώδεις δικαιολογίες κρυμμένοι πίσω από το δάκτυλο μας και κατηγορώντας τους εαυτούς μας γιατί δεν έχουμε μάθει να λέμε την αλήθεια.
Επί των Ελληνορωμαϊκών χρόνων επικρατούσε η κουβέντα που έλεγε : «Η αλήθεια και το ψέμα στον τομέα της αγάπης προσφέρουν ακριβώς τον ίδιο πόνο - συναίσθημα».
Αυτό που τα ξεχωρίζει είναι η καθάρια συνείδηση.
Δεν ξέρω αν σε όλα τα παραπάνω έχω δίκιο ή άδικο, αλλά αυτό που βλέπω σίγουρα στο έξω κόσμο είναι ένα παιδαριώδη παιχνίδι ανάμεσα σε συναισθήματα και μοναξιά και μια μοναξιά που αυξάνεται.
Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποια ότι το να κρατάς< πισινή> ισχύει για άλλους τομείς και όχι για την αγάπη.
Από όσο φαίνεται η ντομπροσύνη και η αγάπη στους περισσότερους αντιμετωπίζεται σαν μειονέκτημα αντί για πλεονέκτημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου